Sprawa T-218/14: Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2014 r. - Mabrouk przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.194.29

Akt nienormatywny

Wersja od: 24 czerwca 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2014 r. - Mabrouk przeciwko Radzie

(Sprawa T-218/14)

(2014/C 194/37)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 24 czerwca 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Mohamed Marouen Ben Ali Bel Ben Mohamed Mabrouk (Kartagina, Tunezja) (przedstawiciele: adwokaci J. Farthouat, J. Mignard, N. Boulay i S. Crosby, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/49/WPZiB z dnia 30 stycznia 2014 r. zmieniającej decyzję 2011/72/ WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 28, s. 38) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 81/2014 z dnia 30 stycznia 2014 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 101/2011 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 28, s. 2) w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącego, przy czym te środki ograniczające obejmują zamrożenie aktywów w Unii Europejskiej; oraz

- obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że poprzez przyjęcie zaskarżonych aktów strona pozwana wspomaga śledztwo prowadzone w Tunezji i w ten sposób działa w charakterze organu sądowego w kontekście prawa karnego oraz że podstawa prawna, na której oparła się strona pozwana, art. 29 TUE i art. 215 ust. 2 TFUE, nie przyznają stronie pozwanej uprawnienia do działania w ten sposób.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżone akty zostały przyjęte w celu wspomożenia organów sądowych w Tunezji, a nie z powodów określonych na poparcie przyjętych podstaw prawnych i że w rezultacie naruszono podstawę prawną.

3. Zarzut trzeci dotyczący a) oczywistego błędu w ocenie, że istnieje związek pomiędzy aktywami strony skarżącej w Unii Europejskiej a przedmiotem śledztwa sądowego w Tunezji, b) oczywistego błędu w ocenie dotyczącego twierdzenia, że tenor zaskarżonych aktów uzasadnia utrzymanie nazwiska strony skarżącej w wykazie osób, których aktywa mają być zamrożone, i c) oczywistego błędu w ocenie podstawy faktycznej, która według strony pozwanej jakoby uzasadnia zaskarżone akty.

4. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do obrony i praw podstawowych przysługujących stronie skarżącej, mianowicie: domniemania niewinności, prawa do zapoznania się z dowodami wysuniętymi przeciwko niej przez stronę pozwaną, prawa do bycia wysłuchanym, prawa do równości broni, prawa do skutecznego środka prawnego, zasady proporcjonalności i prawa własności.

5. Zarzut piąty dotyczący niewłaściwego rozumowania.