Sprawa T-2/08: Skarga wniesiona w dniu 2 stycznia 2008 r. - Landesanstalt für Medien Nordrhein-Westfalen przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2008.64.54/1
Akt nienormatywny(Sprawa T-2/08)
(2008/C 64/86)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 8 marca 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Landesanstalt für Medien Nordrhein-Westfalen (LfM) (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Rosenfeld i G.B. Lehr)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 5109 wersja ostateczna z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa, jaką Republika Federalna Niemiec zamierza przyznać na wprowadzenie naziemnej telewizji cyfrowej (DVB-T) w Nadrenii Północnej-Westfalii;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący zwraca się przeciwko decyzji Komisji C(2007) 5109 wersja ostateczna z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa C 34/2006 (ex N 29/2005 i ex CP 13/2004), w której Komisja uznała, że pomoc państwa, jaką Republika Federalna Niemiec zamierza przyznać prywatnym operatorom radiowo-telewizyjnym w ramach wprowadzenia naziemnej telewizji cyfrowej w Nadrenii Północnej-Westfalii, i która została zgłoszona Komisji, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.
Na uzasadnienie swojej skargi skarżący podnosi w pierwszej kolejności, iż zaskarżona decyzja narusza art. 87 ust. 1 WE, gdyż niesłusznie przyjęto, że dany środek ma charakter pomocy. W tym kontekście zostaje również podniesiony zarzut naruszenia art. 253 WE.
Ponadto skarżący twierdzi, że w ramach badania art. 87 ust. 3 lit. c) WE zastosowany został niedopuszczalny schemat analizy. W związku z tym skarżący powołuje się również na nadużycie władzy i błędy w ocenie oraz na naruszenie art. 253 WE.
Z powodu nadużycia władzy i błędów w ocenie zostaje dodatkowo podniesiony zarzut naruszenia art. 87 ust. 3 lit. b) i d) WE.
Wreszcie skarżący utrzymuje, iż środek, o którym mowa, wchodzi w każdym razie w zakres wyłączenia sektorowego przewidzianego w art. 86 ust. 2 WE. Także w tym miejscu powołuje się on na naruszenie art. 253 WE.