Sprawa T-196/04: Skarga wniesiona dnia 25 maja 2004 r. przez Ryanair Limited przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Dz.U.UE.C.2004.228.42/3
Akt nienormatywny(Sprawa T-196/04)
(2004/C 228/97)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 11 września 2004 r.)
Dnia 25 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Ryanair Limited, z siedzibą w Dublinie (Irlandia), reprezentowaną przez D. Gleesona i A. Collinsa, Barristers oraz dr V. Powera, Solicitor.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 lutego 2004 r. dotyczącej korzyści przyznanych przewoźnikowi lotniczemu Ryanair przez Region Walonii i Lotnisko Brussels South Charleroi w związku z rozpoczęciem jego działalności w Charleroi.
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Skarżące przedsiębiorstwo jest liniami lotniczymi, które specjalizują się w przelotach nisko-budżetowych. W związku z podjęciem przez stronę skarżącą działalności, z jej głównym miejscem wykonywania na Lotnisku Brussels South Charleroi, belgijski Region Walonii wprowadził szereg środków pomocowych na rzecz strony skarżącej. Zaskarżoną decyzją Komisja uznała, że część tych środków, mianowicie redukcja opłat lotniskowych za lądowanie, jak również ulgi przy świadczeniu usług obsługi naziemnej, stanowią pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 WE. Ta sama decyzja uznała szereg innych środków pomocowych przyznanych stronie skarżącej przez lotnisko za zgodne ze wspólnym rynkiem pod pewnymi warunkami.
Dla poparcia swojej skargi wnoszącej o uchylenie decyzji, strona skarżąca podnosi, że został naruszony obowiązek podania uzasadnienia na mocy art. 253 WE. W szczególności, strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja nie zawiera podstaw dla traktowania Regionu Walonii i lotniska jako niezależnych jednostek, chociaż region jest właścicielem lotniska i sprawuje nad nim kontrolę. Ponadto, strona skarżąca podnosi, że nie podano powodów, dla których traktuje się region jako legislatora/podmiotu regulującego, a nie jako właściciela lotniska oraz że Komisja nie uwzględniła dowodu z zachowania się innych lotnisk oraz nie poddała właściwej ocenie business-planu lotniska.
Strona skarżąca uważa również, że nastąpiło niewłaściwe zastosowanie art. 87 WE, ponieważ nie wszystkie przesłanki ustępu 1 zostały spełnione; jeśli spojrzy się na to obiektywnie, porozumienie to nie jest równoznaczne z pomocą państwa; ponadto Komisja nie przeanalizowała sytuacji z punktu widzenia zarówno rzekomego dobroczyńcy, jak i beneficjenta.