Sprawa T-193/07: Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2007 r. - Górażdże Cement przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2007.170.36/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 21 lipca 2007 r.

Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2007 r. - Górażdże Cement przeciwko Komisji

(Sprawa T-193/07)

(2007/C 170/70)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 21 lipca 2007 r.)

Strony

Strona skarżąca: Górażdże Cement S.A. (Chorula, Polska) (przedstawiciele: R. Forbes, Solicitor i adwokat P. Muńiz)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi pięć zarzutów, na podstawie których należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji z dnia 26 marca 2007 r. odrzucającej krajowy plan rozdzielania pozwoleń na emisje gazów cieplarnianych (zwany dalej "KPR"), notyfikowanego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady⁽¹⁾ (zwanej dalej "dyrektywą"):

a) skarżąca twierdzi, ze zaskarżona decyzja narusza art. 9 ust. 3 dyrektywy, ponieważ decyzja odmowna winna była zostać podjęta w terminie trzech miesięcy od notyfikacji KPR. Skarżąca powołuje się następnie na uzasadnione oczekiwania, że ewentualna decyzja odmowna zostanie przyjęta w terminie trzech miesięcy, oraz że KPR powinien był zostać uznany za przyjęty z upływem tego terminu;

b) skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 9 ust. 3 i art. 11 ust. 2 dyrektywy, jako że ogranicza rodzaje zmian, jakie może zgłosić zainteresowane państwo członkowskie, oraz w szczególności ponieważ wyłącza ona możliwość zmian co do ilości przydziałów. W opinii skarżącej dyrektywa natomiast nie ogranicza swobody państw członkowskich w zakresie proponowanych zmian;

c) zdaniem skarżącej w zaskarżonej decyzji Komisja wchodzi w zakres kompetencji państwa członkowskiego, w rzeczywistości jednostronnie decydując o ostatecznej treści KPR. Stanowi to naruszenie podziału kompetencji z art. 9 i art. 11 dyrektywy, jak i art. 10 WE stanowiącego zasadę lojalnej współpracy;

d) ponadto skarżąca podnosi, ze nie opierając się na najbardziej reprezentatywnych danych dotyczących emisji, zaskarżona decyzja błędnie stosuje kryteria nr 2 i 3 załącznika III do dyrektywy, co doprowadziło do błędnej oceny faktów;

e) wreszcie skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza art. 30 ust. 2 lit. i) i kryterium nr 1 załącznika III do dyrektywy, nie biorąc pod uwagę szczególnej sytuacji Polski jako nowego państwa członkowskiego i nakładając na nią bardziej rygorystyczne zobowiązania niż wynikające z Protokołu z Kyoto.

______

⁽¹⁾ Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie i zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, str. 32).