Sprawa T-180/05: Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2005 r. przez Pię Landgren przeciwko Europejskiej Fundacji Kształcenia.
Dz.U.UE.C.2005.182.39/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-180/05)
(2005/C 182/73)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 23 lipca 2005 r.)
W dniu 28 kwietnia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Pii Landgren, zamieszkałej w Turynie (Włochy), reprezentowanej przez adwokata Marca-Alberta Lucasa, przeciwko Europejskiej Fundacji Kształcenia.
Skarżąca wnosi do Sądu o:
1) uchylenie decyzji byłego Dyrektora Fundacji z dnia 25 czerwca 2004 r. o zwolnieniu skarżącej z pracy;
2) uchylenie, w razie konieczności, decyzji Dyrektora ds. Szkoleń z dnia 19 stycznia 2005 r. oddalającej sprzeciw skarżącej od ww. decyzji z dnia 27 września 2004 r.;
3) zasądzenie od Fundacji na rzecz skarżącej, tytułem naprawienia szkody materialnej spowodowanej sprzecznością z prawem zaskarżonych decyzji, kwoty odpowiadającej wynagrodzeniu i emeryturze, do których byłaby uprawniona, gdyby świadczyła pracę na rzecz Fundacji do momentu osiągnięcia wieku 65 lat, pomniejszonej o kwotę odszkodowania z tytułu zwolnienia z pracy oraz kwotę zasiłku dla bezrobotnych, jak również kwotę emerytury, które otrzymała lub otrzyma z tytułu zwolnienia jej z pracy;
4) zasądzenia od Fundacji na rzecz skarżącej, tytułem naprawienia szkody niematerialnej, którą poniosła wskutek sprzeczności z prawem zaskarżonej decyzji, kwoty w wysokości ustalonej przez Sąd;
5) obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W opinii skarżącej Fundacja nie wykazała, by decyzja w przedmiocie zwolnienia opierała się na zgodnych z prawem podstawach, tym bardziej, że decyzja ta pozostaje w oczywistej sprzeczności z oceną skarżącej za rok 2003.
Skarżąca twierdzi również, że prawdziwy powód jej zwolnienia jest rażąco sprzeczny z prawem i sprzeczny z interesem służby, jako że opiera się on na wcześniejszym porozumieniu, zgodnie z którym miała ona zakończyć pracę w Fundacji po dniu 31 grudnia 2003 r.
Ponadto na wypadek, gdyby okazało się, że odmowa pozostawienia skarżącej w pracy przez Dyrektora Departamentu oparta była na niekorzystnych ocenach wystawianych jej w przeszłości, skarżąca wskazuje na sprzeczność z prawem i arbitralność uzasadnienia zaskarżonej decyzji.
Wreszcie skarżąca wskazuje na brak uzasadnienia aktu, naruszenie zasady staranności oraz naruszenie prawa do obrony, jak również na rażące błędy w ocenie, jeśli ww. odmowa Dyrektora Departamentu lub decyzja o zwolnieniu jej z pracy spowodowane było nienależytym wykonywaniem obowiązków w ramach departamentu EECA, czy też na skalę ogólną.