Sprawa T-18/12: Skarga wniesiona w dniu 9 stycznia 2012 r. - Interbev przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.80.21

Akt nienormatywny

Wersja od: 17 marca 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 9 stycznia 2012 r. - Interbev przeciwko Komisji

(Sprawa T-18/12)

(2012/C 80/36)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 17 marca 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Association Nationale Interprofessionnelle du Bétail et des Viandes (Interbev) (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci P. Morrier i A. Bouviala)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 13 lipca 2011 r., pomoc państwa SA.14974 (C 46/2003) - Francja - dotyczącej składek uiszczanych na rzecz Interbev, C(2011) 4923 wersja ostateczna, dotychczas nieopublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, w zakresie w jakim decyzja ta uznaje za pomoc państwa działania prowadzone przez Interbev w latach 1996-2004 w zakresie reklamy, promocji pomocy technicznej oraz badań i rozwoju z jednej strony, a także dobrowolnych składek rozszerzonych służących finansowaniu jego działań z drugiej strony, w sytuacji gdy drugą integralną część wyżej wymienionych środków pomocy stanowiły zasoby państwa;

– tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 13 lipca 2011 r., pomoc państwa SA.14974 (C 46/2003) - Francja - dotyczącej składek uiszczanych na rzecz Interbev, C(2011) 4923 wersja ostateczna, dotychczas nieopublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, w zakresie w jakim zaleca ona sądom krajowym orzekanie zwrotu dobrowolnych składek rozszerzonych (zaskarżona decyzja, pkt 201 i 202);

– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty:

1) Zarzut pierwszy dotyczy niedostatecznego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w świetle art. 296 TFUE, a w szczególności w świetle przesłanek dotyczących i) selektywnej korzyści gospodarczej, której beneficjentami były podmioty gospodarcze prowadzące działalność w sektorach hodowli bydła i owiec, ii) państwowego pochodzenia działań prowadzonych przez stronę skarżącą, iii) naruszenia konkurencji i wpływu na handel pomiędzy państwami członkowskimi oraz iv) koniecznego związku pomiędzy działaniami prowadzonymi przez stronę skarżącą a dobrowolnymi składkami rozszerzonymi, zwanymi również dobrowolnymi składkami obowiązkowymi, pobieranymi w latach 1996-2004.

2) Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE, w zakresie w jakim działania prowadzone przez stronę skarżącą w latach 1996-2004:

– nie mogły powodować odpowiedzialności państwa a rozszerzone składki dobrowolne, z których je finansowano nie stanowiły zasobów państwa, nie mogąc być w żaden sposób przypisane skarbowi państwa francuskiego;

– nie stanowiły korzyści gospodarczej dla jednego lub więcej beneficjentów;

– nie miały, nawet potencjalnie, wpływu na konkurencję oraz handel pomiędzy państwami członkowskimi.

3) Zarzut trzeci, podniesiony posiłkowo, dotyczy oczywistego błędu w ocenie istnienia koniecznego związku pomiędzy dobrowolnymi składkami rozszerzonymi oraz działaniami prowadzonymi przez stronę skarżącą.

4) Zarzut czwarty, podniesiony posiłkowo w dalszej kolejności, dotyczy oczywistego błędu w ocenie konsekwencji, jakie powinien wyciągnąć sąd krajowy z faktu braku przekazania informacji o dobrowolnych składkach rozszerzonych. Komisja w pkt 202 zaskarżonej decyzji zalecała sądom krajowym orzekanie nakazu zwrotu dobrowolnych składek rozszerzonych oraz nieważności pomocy a zainteresowanym wnoszenie skarg do sądów krajowych, podczas gdy sądy krajowe nie mają obowiązku orzekania nakazu zwrotu pomocy oraz dobrowolnych składek rozszerzonych z powodu niewłaściwego charakteru oraz praktycznej niemożliwości takiego zwrotu.