Sprawa T-176/12: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2012 r. - Bank Tejarat przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.174.25/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 16 czerwca 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2012 r. - Bank Tejarat przeciwko Radzie

(Sprawa T-176/12)

(2012/C 174/43)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 16 czerwca 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Bank Tejarat (Teheran, Iran) (przedstawiciele: S. Zaiwalla, P. Redy i F. Zaiwalla, solicitors, D. Wyatt, QC, i R. Blakeley, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności pkt 2 tabeli I.B. załącznika I do decyzji Rady 2012/35/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 19, s. 22) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

– stwierdzenie nieważności pkt 2 tabeli I.B. załącznika I do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 54/2012 z dnia 23 stycznia 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 19, s. 1) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

– stwierdzenie nieważności pkt 105 tabeli B załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

– stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 decyzji Rady 2010/413/WPZiB nie ma zastosowania do strony skarżącej;

– stwierdzenie, że art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) 267/2012 nie ma zastosowania do strony skarżącej;

– uznanie, że stwierdzenie nieważności pkt 2 tabeli I.B. załącznika I do decyzji Rady 2012/35/WPZiB i do rozporządzenia Rady (UE) nr 54/2012 oraz pkt 105 tabeli B załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 wywiera skutek natychmiastowy; oraz

– obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący tego,

– że w przypadku strony skarżącej nie zostały spełnione materialne kryteria wskazania w ramach zakwestionowanych środków i brak jest podstawy prawnej lub faktycznej dla jej wskazania lub że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie spełnienia tych kryteriów; oraz

– że Rada wskazała stronę skarżącą na podstawie dowodów niewystarczających do ustalenia, że kryteria zostały spełnione, i tym samym popełniła (jeszcze jeden) oczywisty błąd w ocenie, gdyż strona skarżąca nie spełnia żadnego z pięciu kryteriów wyznaczania, o których mowa w art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012; i że Rada nie przedstawiła dowodów przeciwnych.

2) Zarzut drugi dotyczący tego,

– że wskazanie strony skarżącej nastąpiło z naruszeniem przysługujących jej podstawowych praw i wolności, w tym prawa do prowadzenia handlu i działalności gospodarczej oraz do poszanowania jej mienia, lub z naruszeniem zasady proporcjonalności.

3) Zarzut trzeci dotyczący tego,

– że Rada w każdym razie naruszyła wymogi proceduralne dotyczące: a) indywidualnego powiadomienia strony skarżącej o jej wskazaniu; b) podania odpowiednich i dostatecznych powodów; c) poszanowania prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.