Sprawa T-170/09: Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2009 r. - Shanghai Biaowu High-Tensile Fastener and Shanghai Prime Machinery przeciwko Radzie.
Dz.U.UE.C.2009.153.45
Akt nienormatywny(Sprawa T-170/09)
(2009/C 153/89)
(Dz.U.UE C z dnia 4 lipca 2009 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Shanghai Biaowu High-Tensile Fastener (Szanghai, Chiny) i Shanghai Prime Machinery (Szanghai, Chiny) (przedstawiciele: K. Adamantopoulos i Y. Melin, adwokaci)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej rozporządzenia Rady (WE) nr 91/2009 z dnia 26 stycznia 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, w zakresie w jakim:
– naruszono trzymiesięczny termin na powiadomienie o ustaleniach w zakresie traktowania na warunkach rynkowych, sprzecznie z art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi,
– bezzasadnie odrzucono wniosek skarżących o traktowanie na zasadach rynkowych, z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. c) część pierwsza pierwszego akapitu rozporządzenia podstawowego,
– bezzasadnie odrzucono wniosek skarżących o traktowanie na zasadach rynkowych, z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. c) druga część pierwszego akapitu rozporządzenia podstawowego,
– ustalenia oparto na niewystarczających informacjach z naruszeniem obowiązku starannego i bezstronnego zbadania istotnych aspektów każdej sprawy co gwarantuje wspólnotowy porządek prawny w zakresie procedur administracyjnych,
– przerzucono ciężar dowodu na eksportujących producentów wnoszących o traktowanie na warunkach rynkowych, z naruszeniem ogólnych zasad prawa wspólnotowego, w szczególności zasady dobrej administracji,
– naruszono art. 1 ust.1 i 2, art. 2, art. 3 ust. 1, art. 5, art. 6, art. 8, art. 10 ust. 1, art. 11 i art. 15 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego jako, że wykorzystano odmowę traktowania na warunkach gospodarki rynkowej w celu wyrównania subsydiów,
– nie dokonano dostosowano różnic, które miały wpływ na porównywalność cen, z naruszeniem art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.
– nie przedstawiono uzasadnienia dla podtrzymania odmowy traktowania na warunkach rynkowych z naruszeniem art. 253 WE,
– ustalenia zostały dokonane w toku postępowania, którym naruszono podstawowe prawo do obrony skarżących uniemożliwiając im skuteczne podważenie niektórych ustaleń zasadniczych dla obliczenia ceł i wniosków z dochodzenia, oraz
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności rozpatrywanego rozporządzenia wskazując następujące podstawy:
W zakresie pierwszego zarzutu skarżące podnoszą, że art. 2 ust. 7 lit. c) drugi akapit rozporządzenia podstawowego został naruszony, gdyż decyzja w sprawie traktowania na warunkach rynkowych została podjęta po upływie trzymiesięcznego terminu wskazanego w tym przepisie i po tym jak Komisja posiadała wszystkie informacje istotne dla obliczenia marginesów dumpingu skarżących.
W zakresie drugiego zarzutu skarżące podnoszą, że sporne rozporządzenie narusza pierwszy akapit art. 2 ust. 7 lit. c) poprzez odmowę uwzględnienia wniosku skarżących o traktowanie na zasadach rynkowych, choć wykazały one, że podejmują decyzje wyłącznie w odpowiedzi na sygnały rynkowe bez żadnej interwencji państwa. Zdaniem skarżących w spornym rozporządzeniu nie zidentyfikowano żadnych okoliczności, które wskazywałyby na interwencję państwa przed, w czasie lub po okresie objętym dochodzeniem. Skarżące podnoszą ponadto, w zakresie trzeciego zarzutu, że zaskarżone rozporządzenie narusza pierwszy akapit art. 2 ust. 7 lit. c), z tego względu że skarżące w ramach ciążącego na nich ciężaru dowodowego wykazały, że koszty zasadniczych surowców odpowiadały cenom rynkowym.
W zakresie czwartego zarzutu skarżące podnoszą brak starannego i bezstronnego badania. W szczególności ustalenie, że ceny surowców w Chinach były zniekształcone w następstwie subsydiowania, które wykorzystano dla uznania, że skarżące nie zakupywały surowców po cenach rynkowych, było oparte na niewystarczających informacjach a Komisja nieprawidłowo oceniła dowody w zakresie sektora stali w Chinach.
W zakresie piątego zarzutu skarżące twierdzą, że sporne rozporządzenie narusza ogólne zasady prawa WE a w szczególności zasadę dobrej administracji, wyrażoną w art. 41 Karty Praw Podstawowych, jako że nałożono na nie bezzasadny ciężar dowodu dla celów wykazania, że przeważają warunki rynkowe, czego wymaga art. 2 ust. 7 lit. c).
W zakresie szóstego zarzutu skarżące podnoszą, że sporne rozporządzenie narusza rozporządzenie antysubsydyjne, jako że wykorzystuje odmowę MET w dochodzeniu antydumpingowym do wyrównania subsydiów, które można badać wyłącznie w świetle podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego po przeprowadzeniu dochodzenia.
W zakresie ósmego zarzutu, skarżące podnoszą, że brak jest podstawy prawnej dla odmowy dostosowania normalnej wartości w oparciu o argument, że ceny surowców były zniekształcone, wbrew uzasadnieniu przedstawionemu przez instytucje UE w celu odrzucenia wniosku o dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego.
W zakresie dziewiątego zarzutu skarżące podnoszą, że w dokumencie zawierającym projekt zastosowania środków ostatecznych Komisja jedynie przeformułowała i powtórzyła ten sam argument użyty w dokumencie w zakresie MET, nie analizując przedstawionych dowodów ani nie przedstawiając powodów odrzucenia wniosku. Ponadto skarżące twierdzą, że sporne rozporządzenie nie zawiera żadnego uzasadnienia potwierdzenia odrzucenia dowodów przedstawionych przez skarżące.
Wreszcie, w zakresie ostatniego zarzutu skarżące podnoszą, że ich prawo do obrony zostało naruszone, gdyż nie miały dostępu do informacji istotnych dla obliczenia wartości normalnej i marginesu dumpingu.