Sprawa T-154/09: Skarga wniesiona w dniu 10 kwietnia 2009 r. - MRI przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2009.141.55/1
Akt nienormatywny(Sprawa T-154/09)
(2009/C 141/111)
(Dz.U.UE C z dnia 20 czerwca 2009 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Manuli Rubber Indusries SpA (MRI) (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: L. Radicati di Brozolo, M. Pappalardo, E. Marasà, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
W pierwszej kolejności
– Stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdza się w nim, że skarżąca brała udział w okresie od 1 kwietnia 1986 r. do 1 sierpnia 1992 r. i od 3 września 1996 r. do 2 maja 2007 r., a w szczególności w okresie od 3 września 1996 r. do 9 maja 2000 r., w jednolitym i ciągłym naruszeniu na rynku przewodów morskich;
– Stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w zakresie, w jakim w następstwie błędów przedstawionych w niniejszej skardze na skarżącą nałożono grzywnę w wysokości 4.900.000 EUR;
– Oddalenie wszystkich przeciwnych zarzutów i argumentów obrony;
W drugiej kolejności,
– Obniżenie zgodnie z art. 229 WE grzywny nałożonej w art. 2 decyzji na skarżącą w wysokości 4.900.000 EUR,
W każdym razie
– Obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej sprawie zaskarżona jest ta sama decyzja co w sprawie T-146/09 Parker ITR i Parker Hannifin przeciwko Komisji.
W uzasadnieniu swoich żądań skarżąca podnosi po pierwsze, że decyzja jest wadliwa, jeżeli chodzi o zakwalifikowanie zarzucanego jej naruszenia jako udziału w jednym i kompleksowym kartelu w latach 1986-2007, w szczególności w odniesieniu do przyporządkowania naruszenia na okres 1996-2007, a tym samym uwzględnieniu okresu od września 1996 r. do maja 1997 r. w okresie, za który nałożono grzywnę.
W tym kontekście skarżąca twierdzi, że naruszenie nie może być ciągłe ani powtarzające się, jeżeli między poszczególnymi okresami naruszenia tak jak w niniejszym przypadku upłynął znaczny okres, a przede wszystkim miały miejsce pozytywne zdarzenia, które są nie do pogodzenia z wolą kontynuowania lub powtarzania naruszenia, jak publiczne i wyraźne zerwanie stosunków z kartelem ze strony skarżącej, co też zostało uznane przez Komisję.
Ponadto skarżąca podnosi nieprawidłowość określenia kwoty grzywny pod względem czasu trwania, wagi i jej obniżenia za udział w ujawnieniu naruszenia.