Sprawa T-151/15: Skarga wniesiona w dniu w dniu 27 marca 2015 r. - EFB/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.190.20

Akt nieoceniany

Wersja od: 8 czerwca 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu w dniu 27 marca 2015 r. - EFB/Komisja

(Sprawa T-151/15)

Język postępowania: angielski

(2015/C 190/23)

(Dz.U.UE C z dnia 8 czerwca 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: European Federation of Biotechnology (EFB) (Liège, Belgia) (przedstawiciele: M. Troncoso Ferrer i S. Moya Izquierdo, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

- stwierdzenie, że skarżąca jest odpowiedzialna jedynie za kwotę 5 638,22 EUR;

- obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

W skardze skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie, że Komisja Europejska naruszyła zobowiązania umowne ciążące na niej na podstawie umowy z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie projektu dotyczącego European Action for Global Life science - Food Forum o sygnaturze LSSP-CT-2005-512135 (zwanej dalej "umową") i domaga się uznania jej za odpowiedzialną jedynie za kwotę 5 638,22 EUR zamiast 86 676,42 EUR, czego żąda Komisja Europejska.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy, oparty na oczywistych błędach w ocenie szeregu kosztów kwalifikowalnych, co stanowi błąd w ocenie dowodów sprzeczny z art. 1315 belgijskiego kodeksu cywilnego.

- Skarżąca podnosi, że nota obciążeniowa wystawiona przez Komisję Europejską opiera się na wnioskach z ostatecznego sprawozdania z audytu, lecz że analiza przeprowadzona przez audytorów Komisji Europejskiej celem sporządzenia tego sprawozdania była nieprawidłowa w odniesieniu do szeregu kosztów, mianowicie kosztów personelu oraz kosztów związanych z pewnymi wydarzeniami. Tak więc Komisja Europejska wystawiła notę obciążeniową opartą na nieprawidłowych założeniach i nie wykazała okoliczności faktycznych na poparcie swych twierdzeń, co doprowadziło do naruszenia art. 1315 belgijskiego kodeksu cywilnego i w konsekwencji do naruszenia obowiązków umownych.

2. Zarzut drugi, oparty na naruszeniu art. II.20 i II.6 ogólnych warunków umownych oraz art. 1347 belgijskiego kodeksu cywilnego, ponieważ Komisja Europejska niesłusznie uznała, że koszty związane z pracą niektórych członków personelu nie były kosztami kwalifikowalnymi, gdyż owi członkowie nie zawarli ważnej umowy o pracę ze skarżącą.

3. Zarzut trzeci, oparty na naruszeniu art. 1134 belgijskiego kodeksu cywilnego oraz zasady wykonywania umów w dobrej wierze.

- Skarżąca podnosi między innymi, że nie miała okazji, by sama się bronić, wyjaśniając Komisji Europejskiej powody wszelkich nieporozumień lub drobnych błędów popełnionych przez nią przy wykonaniu umowy; że ogromna różnica finansowa między pierwszym projektem sprawozdania z audytu a ostatecznym sprawozdaniem z audytu wskazuje wyraźnie na brak poprawności i ostrożności; oraz że szereg błędów w obliczeniach oraz nieścisłych danych liczbowych w całym ostatecznym sprawozdaniu z audytu utrudnił skarżącej właściwe zrozumienie oskarżeń sformułowanych przez Komisję Europejską.

4. Zarzut czwarty, oparty na braku uzasadnienia decyzji Komisji Europejskiej o odmowie zwrotu niektórych kosztów.

5. Zarzut piąty, oparty na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

- Skarżąca podnosi, że Komisja Europejska zgodziła się na to, by skarżąca otrzymywała pomoc od innego podmiotu prawnego, przez co po stronie skarżącej powstało uzasadnione oczekiwanie, że koszty wynikające z tego stosunku będą w pełni kwalifikowalne.

6. Zarzut szósty, oparty na braku jasności zasad mających zastosowanie do szóstego program ramowego w zakresie badań i rozwoju technologicznego (zwanego dalej "PR6").

- Skarżąca podnosi, że zgodnie z art. 1162 belgijskiego kodeksu cywilnego w razie wątpliwości umowę należy interpretować na niekorzyść tego, kto sporządził umowę, i na korzyść tego, kto zaciągnął zobowiązanie. Zasady umowne mające zastosowanie do PR6 wynikają ze "standardowych" klauzul określonych przez Komisję Europejską, na które skarżąca mogła jedynie zgodzić się, przez co stała się ona stroną, która zaciągnęła zobowiązanie. Taka sytuacja - w powiązaniu z faktem, iż owe klauzule rodzą ewidentne trudności w zakresie wykładni, na co wskazuje duża liczba skarg wniesionych na nie do Sądu - uzasadnia twierdzenie, że brak pewności należy interpretować na korzyść skarżącej. Zasada dotycząca wykładni zawarta w art. 1162 belgijskiego kodeksu cywilnego umożliwia sądowi interpretowanie źle zredagowanych lub niejasnych przepisów na niekorzyść ich autora, mianowicie Komisji.