Sprawa T-150/20: Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2020 r. - Tartu Agru / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.175.30

Akt nienormatywny

Wersja od: 25 maja 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2020 r. - Tartu Agru / Komisja

(Sprawa T-150/20)

Język postępowania: estoński

(2020/C 175/41)

(Dz.U.UE C z dnia 25 maja 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: AS Tartu Agru (przedstawiciele: adwokaci T. Järviste, T. Kaurov, M. Peetsalu i M. A. R. Valberg)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie dopuszczalności skargi;

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 24 stycznia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.39182 (2017/C), dotyczącej udzielenia Tartu Agro pomocy rzekomo niezgodnej z prawem;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1. Skarga jest dopuszczalna.

– Skarga jest dopuszczalna, ponieważ zgodnie z zaskarżoną decyzją skarżąca jest domniemanym beneficjentem pomocy. Stąd decyzja ta dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie.

2. Komisja naruszyła zasadniczo przepisy materialne i proceduralne, oceniając na podstawie procedury przetargowej, czy transakcja była zgodna z zasadami rynkowymi, nie wypełniła spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia i dokonała błędnej interpretacji okoliczności faktycznych.

– Komisja powinna była uwzględnić czasowy kontekst chwili zawarcia umowy dzierżawy, ówczesne względy gospodarcze i obowiązujące wówczas kryteria wykładni.

– Komisja doszła do błędnego wniosku, że procedura przetargowa nie odpowiadała wymogom zapewniającym warunki rynkowe, ponieważ warunki procedury przetargowej ogółem umożliwiły maksymalizację zysku państwa.

3. Komisja naruszyła zasadniczo przepisy materialne i proceduralne, badając, czy uzgodniony w umowie dzierżawy czynsz dzierżawny odpowiadał warunkom rynkowym, naruszyła reguły ciężaru dowodu przy badaniu istnienia pomocy państwa i dokonała błędnej interpretacji okoliczności faktycznych.

– Komisja stwierdziła istnienie pomocy państwa na podstawie nieistotnych i niedostatecznych danych. Powinna była stwierdzić, że inwestycje w poprawę gruntów, koszty utrzymania gruntów i poprawa jakości gleby stanowiły integralną część czynszu.

– Komisja błędnie nie uwzględniła, że korzyść gospodarcza wynikająca rzekomo z umowy dzierżawy została w każdym wypadku zneutralizowana poprzez prywatyzację skarżącej i połączenie jej z właścicielami jej udziałów najpóźniej w roku 2002.

4. Komisja naruszyła zasadniczo przepisy przy ustalaniu wysokości odniesionej korzyści i błędnie oceniła okoliczności faktyczne.

– Komisja błędnie posłużyła się przy ocenie środkami arytmetycznymi i statystycznymi czynszami dzierżawnymi, a także uchybiła obowiązkowi uzasadnienia.

5. Komisja naruszyła zasadniczo przepisy materialne i błędnie oceniła okoliczności faktyczne, kwalifikując stan faktyczny jako nową pomoc.

– Jakakolwiek rzekomo udzielona pomoc została udzielona przed przystąpieniem Estonii do Unii i w chwili przystąpienia była całkowicie zakończona ze względu na to, że przedsiębiorstwo zostało sprywatyzowane w roku 2001 a połączenie skarżącej i właścicieli jej udziałów nastąpiło w roku 2002.

6. Komisja naruszyła zasadniczo przepisy i błędnie oceniła okoliczności faktyczne, uznając pomoc za przedawnioną jedynie częściowo.

– Komisja powinna była dojść do wniosku, że wynikająca rzekomo z umowy dzierżawy pomoc państwa zakończyła się najpóźniej przy połączeniu skarżącej z właścicielami jej udziałów w roku 2002 i dlatego jest w pełnym zakresie przedawniona.

7. Komisja naruszyła przepisy, zobowiązując Republikę Estonii sprzecznie z zasadami ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa do odzyskania pomocy od Tartu Agro.

– Występują szczególne okoliczności, z których wynika, że odzyskanie pomocy od skarżącej byłoby skrajnie niesłuszne - skarżąca nie musiała rozpoznać istnienia pomocy państwa.

8. Komisja w oczywisty sposób naruszyła przepisy i błędnie oceniła okoliczności faktyczne, kwalifikując pomoc jako niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

– Strony uzasadniły merytorycznie, w jaki sposób umowa dzierżawy przyczyniła się do wsparcia rozwoju gospodarczego, ale Komisja tego merytorycznie nie rozpatrzyła.