Sprawa T-149/07: Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2007 r. - ThyssenKrupp Elevator przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2007.155.33/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 7 lipca 2007 r.

Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2007 r. - ThyssenKrupp Elevator przeciwko Komisji

(Sprawa T-149/07)

(2007/C 155/60)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 7 lipca 2007 r.)

Strony

Strona skarżąca: ThyssenKrupp Elevator AG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: T. Klose i J. Ziebarth, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym skarżącej;

– tytułem żądania ewentualnego, odpowiednie obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji z tytułu odpowiedzialności solidarnej;

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji C(2007) 512 wersja ostateczna z dnia 21 lutego 2007 r. w sprawie COMP/E-1/38.823 - PO/Windy i schody ruchome. W zaskarżonej decyzji na skarżącą oraz inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny z powodu uczestniczenia przez nie w kartelu obejmującym instalację i obsługę wind i schodów ruchomych w Belgii, Niemczech i Luksemburgu. W opinii Komisji, zainteresowane przedsiębiorstwa działały z naruszeniem art. 81 WE.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty prawne:

– brak kompetencji po stronie Komisji w związku z tym, że lokalne naruszenie zarzucane skarżącej nie miało jakiegokolwiek oddźwięku na poziomie międzypaństwowym;

– naruszenie zasady non bis in idem w związku z tym, że Komisja nie uwzględniła decyzji o zwolnieniu z grzywien, które zostały wydane w odniesieniu do skarżącej przez krajowe organy właściwe w zakresie karteli w Belgii i Luksemburgu przed wszczęciem postępowania przez Komisję;

– brak przesłanek pozwalających na stwierdzenie solidarnej odpowiedzialności skarżącej i jej spółek zależnych, ponieważ sama skarżąca nie brała udziału w naruszeniach, a jej spółki zależne prowadzą działalność samodzielnie pod względem prawnym i gospodarczym i nie ma obiektywnego uzasadnienia dla rozszerzenia odpowiedzialności na skarżącą;

– nieproporcjonalny charakter kwoty podstawowej przyjętej dla obliczenia grzywny w porównaniu z rzeczywistym rozmiarem właściwego rynku;

– nieproporcjonalny charakter przelicznika odstraszającego związany z tym, że znacznie różni się on od zastosowanego względem innych przedsiębiorstw o podobnej wielkości w podobnych sprawach rozstrzygniętych w tym samym czasie;

– brak uzasadnienia dla okoliczności obciążającej związanej z powrotem do naruszenia w kontekście obliczania grzywny z powodu błędów co do prawa w odniesieniu do poprzednich grzywien;

– naruszenie art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003⁽¹⁾ w zakresie, w jakim w związku z górnym limitem grzywien w wysokości 10 % obrotu przedsiębiorstwa, grzywna powinna była zostać obliczona wyłącznie na podstawie obrotu właściwych spółek zależnych;

– błędne pod względem prawnym zastosowanie komunikatu w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien⁽²⁾ w zakresie, w jakim nie uwzględniono we właściwy sposób zwiększenia wartości dowodów poprzez współpracę skarżącej.

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, str. 1).

⁽²⁾ Obwieszczenie Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, str. 3).