Sprawa T-147/09: Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2009 r. - Trelleborg Industrie przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2009.153.41/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-147/09)
(2009/C 153/81)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 4 lipca 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Trelleborg Industrie SAS (Clermont Ferrand, Francja) (przedstawiciele: J. Joshua, barrister, i E. Aliende Rodríguez, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji w części, w jakiej dotyczy on skarżącej, a w każdym razie w części, w jakiej uznano w nim, że skarżąca dopuściła się jakiegokolwiek naruszenia przed dniem 21 czerwca 1999 r.;
– obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w art. 2 w celu usunięcia oczywistych błędów, którymi dotknięta jest ta decyzja;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2009) 428 wersja ostateczna z dnia 28 stycznia 2009 dotyczącej procedury stosowania art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/39406 - przewody morskie, w zakresie, w jakim uznano w niej, iż skarżąca uczestniczyła w popełnieniu jednego ciągłego naruszenia w sektorze przewodów morskich na terenie EOG, polegającego na koordynowaniu przetargów, ustalaniu cen, ustalaniu kwot, ustalaniu warunków sprzedaży, dokonywaniu geograficznego podziału rynku, a także wymianie ważnych informacji dotyczących cen, wielkości sprzedaży i ofert przetargowych. Ponadto skarżąca domaga się obniżenia kwoty nałożonej na nią grzywny.
W uzasadnieniu swych żądań skarżąca podnosi trzy zarzuty.
Po pierwsze podnosi ona, iż uprawnienie Komisji do nakładania grzywien w odniesieniu do wszelkich okresów poprzedzających dzień 21 czerwca 1999 r. uległo przedawnieniu zgodnie z art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, gdyż według skarżącej Komisja popełniła oczywisty błąd co do okoliczności faktycznych oraz naruszyła prawo, uznając, że skarżąca dopuściła się jednego ciągłego naruszenia.
Po drugie skarżąca utrzymuje, iż po stronie Komisji nie istnieje uzasadniony interes w deklaratywnym ustalaniu popełnienia naruszenia w odniesieniu do pierwszego okresu, który zakończył się w maju 1997 r.
Po trzecie skarżąca podnosi posiłkowo, że Komisja dyskryminowała ją w sposób bezprawny w ten sposób, że potraktowała skarżącą odmiennie od innej spółki w odniesieniu do kwestii odpowiedzialności za działania jej poprzednika prawnego, a także naruszyła prawo do bycia wysłuchanym i obowiązek uzasadnienia.