Sprawa T-137/04: Skarga wniesiona dnia 13 kwietnia 2004 r. przez Kurta Martin Mayera, Tilly Forstbetribe GesmbH, Antona Volpini de Maestriego i Johannesa Volpini de Maestriego przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Dz.U.UE.C.2004.146.6/2
Akt nienormatywnySkarga wniesiona dnia 13 kwietnia 2004 r. przez Kurta Martin Mayera, Tilly Forstbetribe GesmbH, Antona Volpini de Maestriego i Johannesa Volpini de Maestriego przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
(2004/C 146/09)
(język postępowania: niemiecki)
(Dz.U.UE C z dnia 29 maja 2004 r.)
Dnia 13 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zwrócili się ze skargą przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich Kurt Martin Mayer, Eisentratten (Austria), Tilly Forstbertribe GesmbH, Treibach (Austria), Anton Volpini de Maestri, Spittal/Drau (Austria) i Johannes Volpini de Maestri, Seeboden (Austria). Pełnomocnikiem procesowym skarżących jest rechtsanwalt M. Schaffgotsch.
Strony skarżące wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji Komisji;
w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku przez Sąd Pierwszej Instancji, alternatywnie,
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona wszystkich terenów w Austrii mających znaczenie dla Wspólnoty (kod AT załącznika nr 1 do zaskarżonej decyzji);
w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku przez Sąd Pierwszej Instancji, alternatywnie,
- a) stwierdzenie nieważności umieszczenia w zaskarżonej decyzji Komisji terenu AT 2.102.000 "Nockberge" oraz
b) stwierdzenie nieważności umieszczenia w zaskarżonej decyzji Komisji terenu AT 211.900 "Gut Walterskirchen";
w przypadku nieuwzględnienia wniosku, alternatywnie,
– stwierdzenie nieważności umieszczenia w załączniku nr 1 do zaskarżonej decyzji niektórych terenów jako terenów mających znaczenie dla Wspólnoty ze względu na siedliska i gatunki charakteryzujące się stopniem reprezentatywności oraz ogólnej kwalifikacji B, C i D (alternatywnie C i D, alternatywnie wyłącznie C) według formularzy standardów (albo danych) Państw Członkowskich
a) w zakresie umieszczenia wszelkich terenów w zaskarżonej decyzji (tzn. w załączniku nr 1), alternatywnie
b) w zakresie umieszczenia wszystkich terenów austriackich (kod AT w załączniku nr1), alternatywnie
c) wyłącznie tereny AT 2.102.000 "Nockberge" i AT 211.900 "Gut Walterskirchen",
– niezależnie od powyższego, o zasądzenie od Komisji zwrotu kosztów niniejszego postępowania do rąk pełnomocnika skarżących.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący występują z niniejszą skargą przeciwko decyzji Komisji z dnia 22 grudnia 2003 r. przyjmująca, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów w alpejskim regionie biogeograficznym mających znaczenie dla Wspólnoty(1). Skarżący są rolnikami i leśnikami, prowadzącymi na swoich nieruchomościach gruntowych gospodarstwa rolne i leśne wraz z działalnością uboczną, nieruchomościach leżących na obszarze "terenów o znaczeniu dla Wspólnoty", które zostały ustanowione mocą zaskarżonej decyzji. Skarżący podnoszą, że przez tą decyzję stali się adresatami norm wspólnotowych. Tym samym przedmiot własności skarżących, który powinien podlegać ochronie zgodnie ze wspólnotową tradycją konstytucyjną, został poddany ograniczeniom wykraczającym dalece poza dopuszczalne ograniczenia ze względów społecznych i to w sposób schematyczny, bez wyważenia interesów, bez wyjątków, oraz bez odpowiedniego odszkodowania (lub nawet bez przedsięwzięcia środków mających na celu odszkodowanie), co stanowi naruszenie postanowień traktatu w rozumieniu art. 230 ust. 2 WE, wymagające stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.
Skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna również z samą dyrektywą(2), na podstawie której została wydana. Nie zostały bowiem określone we właściwy sposób podstawy wymagane do określenia koniecznych nakładów finansowych, ani nie została zapewniona wymagana przez dyrektywę spójność sieci terenów chronionych.
Co więcej, skarżący podnoszą, że Komisja w zaskarżonej decyzji nie stwierdziła w sposób wyraźny i dosłowny dla jakich gatunków i rodzajów siedlisk tereny, które zakwalifikowała jako "tereny o znaczeniu dla Wspólnoty" mają faktycznie znaczenie wspólnotowe. Wreszcie, skarżący utrzymują, że Komisja w stosunku do terenów chronionych, które dotyczą skarżących oparła się w treści decyzji na błędnych podstawach faktycznych. W ten sposób tereny te zostały, w przypadku niektórych gatunków i rodzajów siedlisk, błędnie zaklasyfikowane jako tereny o znaczeniu dla Wspólnoty, co stanowi przesłankę, której konsekwencją jest konieczność stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.
_____
(1) Dz. U L 14 z dnia 21 stycznia 2004 r., str, 21
(2) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 marca 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory(Dz. U. L 206, str. 7)