Sprawa T-129/08: Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2008 r. - Sahlstedt i in. przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2008.128.35

Akt nienormatywny

Wersja od: 24 maja 2008 r.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2008 r. - Sahlstedt i

in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-129/08)

(2008/C 128/75)

(Dz.U.UE C z dnia 24 maja 2008 r.)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Markku Sahlstedt (Karkkila, Finlandia), Juha Kankkunen (Laukaa, Finlandia), Mikko Tanner (Vihti, Finlandia), Toini Tanner (Helsinki, Finlandia), Liisa Tanner (Helsinki), Eeva Jokinen (Helsinki), Aili Oksanen (Helsinki), Olli Tanner (Lohja, Finlandia), Leena Tanner (Helsinki), Aila Puttonen (Ristiina, Finlandia), Risto Tanner (Espoo, Finlandia), Tom Järvinen (Espoo, Finlandia), Runo K. Kurko (Espoo), Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry [centralny związek producentów rolnych i leśnych] (Helsinki), Maataloustuottajain Keskusliiton Säätiö [fundacja centralnego związku producentów rolnych] (Helsinki) (przedstawiciel: adwokat K. Marttinen)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona wszystkich wymienionych w niej terenów mających znaczenie dla Wspólnoty (tereny SCI) w Republice Finlandii;

– w drugiej kolejności, jeżeli Trybunał nie uzna powyższego za możliwe, stwierdzenie nieważności tej decyzji w odniesieniu do terenów SCI wymienionych w rozdziale 6.2.2.7 skargi;

– Żądania udzielenia informacji i dostarczenia dowodów:

Jeżeli skarga nie zostanie uwzględniona na podstawie przytoczonych w niej dowodów zgodnie z powyższymi żądaniami głównymi, Sąd Pierwszej Instancji powinien:

1. zobowiązać Komisję Wspólnot Europejskich do przekazania skarżącym na dysku CD-rom propozycji, które złożyła jej Finlandia, wraz ze wszystkimi zawartymi w tej propozycji i wspomnianymi w motywie 7 decyzji informacjami o terenach, których dotyczy zaskarżona decyzja,

2. zobowiązać Komisję Wspólnot Europejskich do przekazania skarżącym na dysku CD-rom posiadanych przez nią i wspomnianych w motywie 8 decyzji informacji przyrodniczych i innych o wszystkich terenach Republiki Finlandii, których dotyczy zaskarżona decyzja, oraz wspomnianych w motywie 9 mapach terenów w wersji papierowej,

3. zobowiązać Komisję Wspólnot Europejskich do przekazania skarżącym na dysku CD-rom całości akt dotyczących terenów Republiki Finlandii, które zostały sporządzone lub trafiły do Komisji w ramach współpracy, o której mowa w motywie 10, oraz map w postaci papierowej,

4. zobowiązać Komisję Wspólnot Europejskich do przekazania skarżącym opinii Komitetu Siedliskowego, o której mowa w motywie 15 zaskarżonej decyzji;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania, które ponieśli skarżący, w pełnej wysokości wraz z odsetkami ustawowymi.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem skarżących decyzja⁽¹⁾ narusza prawo wspólnotowe, w szczególności art. 3 i 4 dyrektywy siedliskowej oraz jej załącznik III, do którego odsyła art. 4. Podnoszą oni cztery główne zarzuty naruszenia prawa wspólnotowego:

a) Dyrektywa siedliskowa nie pozwala na uchylanie decyzji, które dotyczą pierwotnego wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty (tereny SCI), w drodze nowych decyzji w sposób i z powodów, które zostaną poniżej przytoczone. Przepisy proceduralne dyrektywy siedliskowej są wiążące również dla Komisji. Inna wykładnia prowadzi do braku pewności prawa w odniesieniu do krajowych przepisów transponujących i do ochrony prawnej właścicieli gruntów.

b) Sieć Natura 2000 stanowi zgodnie z art. 3 dyrektywy siedliskowej spójną europejską sieć obszarów ochrony, która ma umożliwić ich zachowanie we właściwym stanie ochrony zgodnie z dyrektywą. Spójność sieci jest gwarantowana, a cel zachowania we właściwym stanie ochrony osiągany w ten sposób, że art. 4 i załącznik III do dyrektywy, które dotyczą wyboru obszarów, jako szczegółowe przepisy techniczne obowiązują pod względem materialnoprawnym zarówno państwa członkowskie, jak i Komisję. Tereny nie mogą być uznane za tereny SCI, jeżeli nie przestrzegano art. 4 i załącznika III w obu etapach. Spójny cel zachowania we właściwym stanie ochrony wymaga, aby tereny były wybierane w danych państwach członkowskich według jednolitych kryteriów odpowiadających art. 4 i załącznikowi III do dyrektywy siedliskowej.

c) Etap 1 (w państwach członkowskich) i etap 2 (w Komisji) załącznika III stanowią całość prawnie wiążących działań. Postępowanie w etapie 2 i decyzja w sprawie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty nie są zgodne z dyrektywą siedliskową, jeżeli propozycja etapu 1 nie spełnia wymogów dyrektywy.

d) Finlandia przy sporządzaniu swojej propozycji terenów SCI regionu borealnego naruszyła art. 4 dyrektywy siedliskowej i przepisy dotyczące etapu 1 załącznika III. Ponieważ propozycja Finlandii została przyjęta decyzją Komisji w sposób niezmieniony w odniesieniu do wszystkich terenów, z tego powodu również decyzja Komisji w sprawie terenów SCI narusza dyrektywę.

______

⁽¹⁾ Decyzja Komisji z dnia 12 listopada 2007 r. przyjmująca, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, pierwszy zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na borealny region biogeograficzny (Dz.U. L 12 str. 118).