Sprawa T-128/05: Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2005 r. przez Société des Plantations de Mbanga "SPM" przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich.
Dz.U.UE.C.2005.171.23
Akt nienormatywny(Sprawa T-128/05)
(2005/C 171/39)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 9 lipca 2005 r.)
W dniu 18 marca 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Société des Plantations de Mbanga "SPM" z siedzibą w Douala (Kamerun), reprezentowanej przez adwokata Pierre'a Solera-Couteaux, przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżąca wnosi do Sądu o:
1. zobowiązanie Komisji i Rady solidarnie do naprawienia szkody poniesionej przez stronę skarżącą w wysokości 15.163.825 euro wraz z odsetkami i kosztami zastępstwa procesowego
2. obciążenie Komisji i Rady kosztami postępowania w całości
Zarzuty i główne argumenty:
Strona skarżąca prowadzi na terenie Republiki Kamerunu oraz w innych krajach działalność polegającą na uprawie, przetwórstwie i wprowadzaniu do obrotu bananów przeznaczonych na eksport. Aby móc wprowadzić te banany do obrotu na terenie Wspólnoty skarżąca obowiązana jest uzyskać od importerów pozwolenie na przywóz z uwagi na to, że sama nie posiada statusu importera w rozumieniu uregulowań wspólnotowych, ani też nie jest członkiem europejskiej lub wielonarodowej grupy.
Strona skarżąca twierdzi, że poprzez zawyżone i nieproporcjonalne fakturowanie pozwoleń na przywóz importerzy dopuszczają się przynoszących im korzyść nadużyć przepisów wspólnotowych dotyczących wspólnotowego systemu importu bananów, doprowadzając do objęcia obowiązkiem zapłaty cła przywozowego bananów pochodzących z Państw AKP, do których w normalnych warunkach stosowana jest zerowa stawka celna.
Zdaniem strony skarżącej, zachowanie Komisji i Rady powoduje ich odpowiedzialność pozaumowną ze względu na to, że nie wzięły pod uwagę wyraźnie odznaczającej się kategorii przedsiębiorców działających w sektorze bananów, a mianowicie kategorii "niezależnych" producentów AKP (jako że są to producenci niesklasyfikowani jako podmioty gospodarcze, ani też nie uczestniczą oni w dużych grupach europejskich czy międzynarodowych) oraz nie przedsięwzięły stosownych kroków, by naprawić wynikłe z tego zaniedbania skutki, mimo że Komisja miała obowiązek zapobiegania zakłóceniom normalnych stosunków handlowych pomiędzy osobami zajmującymi różne miejsca w łańcuchu obrotu.
Strona skarżąca wskazuje ponadto na oczywiste przekroczenie przez Radę i Komisję granic swobodnego uznania podając pięć zarzutów:
– zarzut ustanowienia uregulowań, które sprzyjają praktykom antykonkurencyjnym;
– zarzut braku środków mających za zadanie złagodzić antykonkurencyjne skutki tych praktyk;
– zarzut naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasady pewności prawa;
– zarzut naruszenia zasady niedyskryminacji;
– zarzut naruszenia zasady swobody wykonywania działalności zawodowej.
Strona skarżąca wskazuje ponadto na naruszenie przez importerów art. 81 WE oraz art. 82 WE.