Sprawa T-121/09: Skarga wniesiona w dniu 27 marca 2009 r. - Al Shanfari przeciwko Radzie i Komisji.
Dz.U.UE.C.2009.113.43/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-121/09)
(2009/C 113/87)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 16 maja 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Thamer Al Shanfari (przedstawiciele: P. Saini, QC, T. Nesbitt i B. Kennelly, barristers oraz A. Patel, N. Sheikh i K. Mehta, solicitors)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 314/2004, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 77/2009, w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącego;
– obciążenie Rady i Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 314/2004(1), zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 77/2009(2) (zwanego dalej "zaskarżonym rozporządzeniem"), ogół funduszy skarżącego znajdujących się na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej został zamrożony, co uniemożliwiło mu prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium UE, a także napiętnowało go jako osobę powiązaną z represyjnym reżimem w Zimbabwe oraz jako osobę uwikłaną w działania w poważny sposób podważające demokrację, przestrzeganie praw człowieka oraz zasadę państwa prawnego. Co więcej, na skarżącego nałożono także zakaz podróży na mocy art. 4 wspólnego stanowiska Rady 2004/161/WPZiB(3).
Skarżący domaga się stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia na wskazanych niżej podstawach.
Skarżący twierdzi po pierwsze, iż zaskarżone rozporządzenie pozbawione jest odpowiedniej podstawy prawnej, gdyż ani art. 60 WE, ani art. 301 WE nie przyznają Radzie prawa do zamrażania ogółu funduszy należących do osoby niepowiązanej z rządem Zimbabwe.
Po drugie, w świetle twierdzeń skarżącego, poprzez przyjęcie zaskarżonego rozporządzenia, Rada i Komisja uchybiły ciążącemu na nich na mocy art. 235 WE obowiązkowi uzasadnienia, gdyż krótkie stwierdzenie dotyczące skarżącego, zawarte w załączniku III, jest oczywiście niewystarczające, a wspólne stanowisko Rady, które nakłada na skarżącego zakaz podróży, nie wskazuje żadnych dalszych szczegółów.
Skarżący twierdzi, po trzecie, iż zaskarżone rozporządzenie narusza jego prawa podstawowe poprzez ograniczenie jego prawa do skutecznego środka prawnego oraz do sprawiedliwego rozpatrzenia jego sprawy, a także poprzez nieproporocjalne ograniczenie prawa do spokojnego korzystania z należącego do niego mienia.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 314/2004 z dnia 19 lutego 2004 r. dotyczące niektórych środków ograniczających w odniesieniu do Zimbabwe (Dz.U. L 55, s. 1).
(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 77/2009 z dnia 26 stycznia 2009 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 314/2004 dotyczące niektórych środków ograniczających w odniesieniu do Zimbabwe (Dz.U. L 23, s. 5).
(3) Wspólne stanowisko Rady 2004/161/WPZiB z dnia 19 lutego 2004 r. odnawiające środki ograniczające w odniesieniu do Zimbabwe (Dz.U. L 50, s. 66).