Sprawa T-121/06: Skarga wniesiona w dniu 25 kwietnia 2006 r. - British Nuclear Group Sellafield przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2006.154.19
Akt nienormatywny(Sprawa T-121/06)
(2006/C 154/48)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 1 lipca 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: British Nuclear Group Sellafield Limited (Sellafield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: J. Percival, A. Renshaw, J. Isted i G. Bushell, solicitors oraz R. Plender, barrister)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– ewentualnie, stwierdzenie nieważności środków, o których mowa w art. 2, 3 i 4 zaskarżonej decyzji;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania;
– zarządzenie wszelkich innych środków, które Sąd uzna za stosowne.
Zarzuty
Skarżąca zaskarża decyzję Komisji z dnia 15 lutego 2006 r. w sprawie procedury w trybie art. 83 traktatu Euratom (BNG Sellafield Limited). Zaskarżoną decyzją Komisja wydała ostrzeżenie na podstawie art. 83 ust. 1 lit. a) EWEA. Komisja zarzuca, że skarżąca naruszyła określone przepisy traktatu Euratom i rozporządzenia 302/2005(1), dotyczące ciążących na niej szczególnych obowiązków sprawozdawczych oraz przepisy dotyczące dostępu do niektórych urządzeń. W związku z tym Komisja zażądała, aby skarżąca podjęła określone działania w terminach przewidzianych w zaskarżonej decyzji.
Na uzasadnienie skargi skarżąca podnosi, po pierwsze, że Komisji nie przysługują kompetencje do wydania zaskarżonej decyzji i do zastosowania środków nałożonych na skarżącą. Według skarżącej Komisja nie ma prawnych kompetencji do zastosowania nałożonych środków, obejmujących działania związane z zasadami zapewniania jakości oraz standardami ewidencji i kontroli materiałów jądrowych, które wykraczają poza zakres obowiązujących przepisów dotyczących zabezpieczeń.
Skarżąca podnosi również, że pozwana naruszyła zasadę pomocniczości, gdyż nałożone środki wkraczają w kompetencje właściwych władz krajowych.
Według skarżącej, zaskarżona decyzja jest ponadto uzasadniona, w całości lub w części, kwestiami bezpieczeństwa, a nie kwestiami dotyczącymi zabezpieczeń, a zatem art. 83 EWEA nie może stanowić właściwej podstawy prawnej do jej wydania.
Po drugie skarżąca podnosi, że Komisja dopuściła się naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, nieprzeprowadzając pełnego i prawidłowego postępowania na gruncie art. 83 EWEA. Skarżąca twierdzi, że Komisja nie powiadomiła jej o swoich zastrzeżeniach, nie umożliwiła jej przedstawienia własnego stanowiska oraz naruszyła jej prawo do obrony.
Po trzecie, skarżąca stwierdza, że Komisja, dokonując ustalenia, iż skarżąca nie wykonała ciążących na niej obowiązków dotyczących zabezpieczeń, naruszyła traktat Euratom i prawne zasady związane z jego stosowaniem, dopuszczając się oczywistego błędu w ocenie i naruszając zasadę pewności prawa.
Po czwarte, skarżąca powołuje się na naruszenie zasady proporcjonalności i ochrony uzasadnionych oczekiwań.
Na koniec skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła przysługujące jej prawo do obrony i prawo do przedstawienia swego stanowiska, uchybiając ciążącemu na niej obowiązkowi powiadomienia skarżącej o istocie środków nałożonych tytułem sankcji w odpowiednim czasie, by umożliwić skarżącej ustosunkowanie się do nich przed wydaniem zaskarżonej decyzji.
______
(1) Rozporządzenie Komisji (Euratom) nr 302/2005 z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zabezpieczeń przyjętych przez Euratom (Dz.U. L 54, str. 1)