Sprawa T-109/06: Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2006 r. - Vodafone Espana i Vodafone Group przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2006.131.46/1
Akt nienormatywny(Sprawa T-109/06)
(2006/C 131/85)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 3 czerwca 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Vodafone España, SA (Madryt, Hiszpania) i Vodafone Group plc (Newbury, Zjednoczone Królestwo) [Przedstawiciele: J. Flynn, QC, E. McKnight i K. Fountoukakos- Kyriakakos, Solicitors]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w jej piśmie z dnia 30 stycznia 2006 r. adresowanym do hiszpańskiej CMT oraz
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich zawartej w jej piśmie z dnia 30 stycznia 2006 r. adresowanym do hiszpańskiej Comisión del Mercado de Telecomunicaciones (komisji ds. rynku telekomunikacji, zwanej dalej "CMT"), przyjętej na podstawie art. 7 dyrektywy 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (zwanej dalej "dyrektywą ramową")(1).
Na podstawie zaskarżonej decyzji Komisja zaakceptowała, z końcem pierwszej fazy dochodzenia, o którym mowa w art. 7 dyrektywy ramowej i bez otwierania dodatkowego dwumiesięcznego dochodzenia zgodnie z art. 7 ust. 4 ("drugiej fazy"), proponowany środek przekazany do jej wiadomości przez CMT, na podstawie którego CMT tymczasowo postanowiła:
i) uznać, że Vodafone i dwa inne przedsiębiorstwa (Telefonica i Amena) wspólnie korzystają ze znaczącej pozycji na rynku, utrzymując kolektywną pozycję dominującą w zakresie sprzedaży hurtowej dostępu i inicjowania połączeń w publicznych sieciach telefonii komórkowej w Hiszpanii; oraz
ii) nałożyć na trzy przedsiębiorstwa obowiązek sprostania rozsądnemu zapotrzebowaniu na dostęp do ich sieci oraz zaoferowania rozsądnych warunków świadczenia usług dostępu.
Skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja narusza art. 7 dyrektywy ramowej, z tego względu, że Komisja powinna była otworzyć drugą fazę dochodzenia, ponieważ
i) powinna była zdać sobie sprawę, że CMT nie mogła, odwołując się do dowodu i rozumowania zawartego w proponowanym środku, uzasadnić stwierdzenia dotyczącego wspólnej znaczącej pozycji na rynku;
ii) powinna była powziąć poważne wątpliwości co do tego, czy CMT prawidłowo zastosowała koncepcję znaczącej pozycji na rynku zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji; oraz
iii) powinna była powziąć poważne wątpliwości co do tego, czy CMT zebrała i poddała analizie wszelkie istotne dla sprawy dowody.
Ponadto, skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja prowadzi do nierównego traktowania przedsiębiorstw znajdujących się w porównywalnej sytuacji i wprowadza bariery w jednolitym rynku, gdyż nie jest zgodna z innymi decyzjami przyjętymi na podstawie art. 7 dyrektywy ramowej.
Wreszcie, skarżące twierdzą, że nie otwierając drugiej fazy dochodzenia i pozbawiając je możliwości wypowiedzenia się w toku pierwszej fazy dochodzenia Komisji w przedmiocie dodatkowych informacji, które Komisja uzyskała od CMT, Komisja naruszyła ich uprawnienia proceduralne.
______
(1) Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz. U. 2002 L 108, str. 33).