Sprawa T-108/18: Skarga wniesiona w dniu 22 lutego 2018 r. - Universität Koblenz - Landau/ Komisja i Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.166.32/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 maja 2018 r.

Skarga wniesiona w dniu 22 lutego 2018 r. - Universität Koblenz - Landau/ Komisja i Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego

(Sprawa T-108/18)

Język postępowania: niemiecki

(2018/C 166/42)

(Dz.U.UE C z dnia 14 maja 2018 r.)

Strony

Strona skarżąca: Universität Koblenz - Landau) (Moguncja, Niemcy) (przedstawiciele: C. von der Lühe i I. Michel, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej opatrzonej sygnaturą akt OF/2016/0720-EACEA UKOLD z dnia 21 grudnia 2017 r.;

- stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej opatrzonej sygnaturą akt OF/2016/0720 z dnia 7 lutego 2018 r.;

- zawieszenie egzekucji wynikającej z decyzji pozwanej opatrzonej sygnaturą akt OF/2016/0720 z dnia 21 grudnia 2017 r. i z decyzji opatrzonej sygnaturą akt OF/2016/0720 z dnia 7 lutego 2018 r. jak również noty debetowej pozwanej nr 3241802552 z dnia 13 lutego 2018 r. do momentu prawomocnego zakończenia postępowania ze skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji; oraz

- obciążenie pozwanych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

Skarżąca podnosi zarzut, że ostateczna decyzja została wydana pomimo okoliczności, że znany był fakt, iż skarżąca w sposób niezawiniony i w momencie wydania decyzji nie miała obiektywnej możliwości przedłożenia dokumentów stanowiących dowód prawidłowego wykorzystania środków. Ponadto niezawiniona i obiektywna niemożliwość zebrania informacji i dokumentów poświadczających miała czasowy charakter.

2. Zarzut drugi dotyczący błędnego zastosowania prawa europejskiego

Dalej decyzje w przedmiocie zwrotu stanowią naruszenie art. 5 ust. 4 TFUE oraz art. 135 ust. 4 rozporządzenia finansowego oraz porozumienia zawartego między stronami, ponieważ nie zachodzą przesłanki faktyczne dla żądania zwrotu.

3. Zarzut trzeci dotyczący błędnego uzasadnienia środków w sprawie zwrotu kwot

Decyzje w przedmiocie zwrotu środków zawierają jedynie powierzchowne i ogólne rozważania bez pogłębionej analizy odnoszącej się do poszczególne przypadku i z tego względu jest niejasne pod względem treści.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

Żądanie zwrotu całkowitej kwoty może mieć miejsce jako ultima ratio wyłącznie przy spełnieniu szczególnych wyjątkowych okoliczności, które nie zachodzą w niniejszym przypadku.