Sprawa T-106/17: Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2017 r. - JPMorgan Chase i in./Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.112.47

Akt nieoceniany

Wersja od: 10 kwietnia 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2017 r. - JPMorgan Chase i in./Komisja

(Sprawa T-106/17)

Język postępowania: angielski

(2017/C 112/66)

(Dz.U.UE C z dnia 10 kwietnia 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: JPMorgan Chase & Co. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone), JPMorgan Chase Bank, National Association (Columbus, Ohio, Stany Zjednoczone), J.P. Morgan Services LLP (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: D. Rose, QC, J. Boyd, M. Lester, D. Piccinin i D. Heaton, Barristers, oraz B. Tormey, N. French, N. Frey i D. Das, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2016) 8530 final, w sprawie AT.39914 - instrumenty pochodne na stopę procentową euro - (zwanej dalej "decyzją") z dnia 7 grudnia 2016 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

- tytułem żądania ewentualnego, obniżenie kary nałożonej na skarżących;

- obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżących.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą sześć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja nie wykazała, iż skarżący poprzez swoje zachowanie dążyli do manipulacji terminami EURIBOR lub EONIA (referencyjne stopy procentowe); materiał dowodowy wskazuje, że skarżący nie dążyli do celów antykonkurencyjnych w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE (zwanego dalej "art. 101") oraz art. 53 ust. 1 porozumienia EOG.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że ponadto bądź alternatywnie, Komisja dopuściła się błędu co do prawa stwierdzając, iż celem zarzucanej manipulacji terminami EURIBOR lub EONIA jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji w rozumieniu art. 101.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja nie stwierdza, a Komisja obecnie nie może zarzucić lub stwierdzić, jakiegokolwiek innego antykonkurencyjnego celu wobec skarżących niż manipulacja terminami EURIBOR lub EONIA.

4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że, alternatywnie, Komisja nie stwierdziła, iż skarżący uczestniczyli w jednolitym i ciągłym naruszeniu. W szczególności, zachowanie, które Komisja uznała za naruszające art. 101 nie służyło jednemu celowi; alternatywnie, skarżący nie byli świadomi stanowiącego naruszenie zachowania pozostałych stron i racjonalnie nie mogli go przewidzieć; alternatywnie skarżący poprzez swoje zachowanie nie zamierzali przyczyniać się do wspólnego planu o antykonkurencyjnym celu.

5. Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja naruszyła podstawowe zasady prawa Unii, dobrej administracji i domniemania niewinności, oraz prawa skarżących do obrony, przedwcześnie rozstrzygając sprawę na ich niekorzyść poprzez zastosowanie "hybrydowego" procesu rozstrzygania sporów, oraz poprzez przedwczesne osądy wyrażone przez komisarza Almunię.

6. Zarzut szósty dotyczący tego, że ponadto bądź alternatywnie, Komisja dopuściła się w wielu aspektach błędu obliczając grzywnę nałożoną na skarżących, zatem Trybunał powinien ją obniżyć. Komisja (a) powinna była zastosować w większym stopniu okoliczności łagodzące, a w mniejszym obciążające i "opłatę wstępną", aby odzwierciedlić rolę skarżących - poboczną i odmienną od stwierdzonej przez Komisję; (b) nie zastosowała tej samej metody obliczania wartości sprzedaży dla każdej ze stron z tym skutkiem, że skarżący byli traktowani mniej korzystnie bez obiektywnego uzasadnienia; (c) powinna była bardziej obniżyć grzywnę w stosunku do wysokości wpływów gotówkowych skarżących, aby odzwierciedlić ich względną siłę ekonomiczną; oraz (d) nie powinna była włączyć wartości sprzedaży EONIA do obliczenia wartości sprzedaży.