Sprawa T-101/21: Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2021 r. - Primagra / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2021.163.39

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 maja 2021 r.

Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2021 r. - Primagra / Komisja

(Sprawa T-101/21)

Język postępowania: angielski

(2021/C 163/52)

(Dz.U.UE C z dnia 3 maja 2021 r.)

Strony

Strona skarżąca: Primagra a.s. (Milín, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci S. Sobolová i O. Billard)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności zakazu udzielania dotacji nałożonego pismem pozwanej z dnia 22 października 2020 r., ARES (2020) 5759350;

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi pięć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy, zgodnie z którym prawa podstawowe skarżącej zostały naruszone zarówno bezpośrednio jak i pośrednio przez pozwaną, ponieważ w toku postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonych środków skarżąca nigdy nie mogła skorzystać z prawa do bycia wysłuchaną.

2. Zarzut drugi, zgodnie z którym pozwana nie ma kompetencji w zakresie przeprowadzania audytu konkretnych dotacji i podejmowania decyzji w przedmiocie konkretnych wniosków o przyznanie dotacji z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych. Do uprawnień pozwanej w tym zakresie należy bowiem jedynie badanie ogólnej zgodności systemów zarządzania i kontroli wdrożonych przez państwa członkowskie, nie posiada ona natomiast żadnych uprawnień w zakresie przeprowadzania szczegółowego audytu i podejmowania decyzji w przedmiocie konkretnych wniosków o przyznanie dotacji złożonych przez poszczególne przedsiębiorstwa.

3. Zarzut trzeci, zgodnie z którym pozwana nie ma kompetencji w zakresie wykładni i stosowania prawa wewnętrznego państw członkowskich, ponieważ jej kompetencje są ściśle ograniczone zasadą przyznania określoną w art. 5 i 13 traktatu o Unii Europejskiej. Wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą być interpretowane w sposób ścisły, a z łącznej wykładni zasady przyznania i postanowień traktatów jasno wynika, że pozwana nie ma kompetencji do stosowania prawa wewnętrznego państwa członkowskiego. W każdym razie przepisy prawa czeskiego, na które powołuje się pozwana, nie mogą być poddane kontroli na podstawie rozporządzenia nr 1303/2013 ¹ , które stanowi podstawę prawną postępowania audytowego, który doprowadziło do przyjęcia zaskarżonych środków.

4. Zarzut czwarty, zgodnie z którym pozwana nie przytoczyła treści przepisów prawa czeskiego, dopuściła się błędu w ich wykładni i stosowaniu. Zamiast wykazać treść prawa czeskiego, jak wymaga tego orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, pozwana dokonała rażąco błędnej wykładni tego prawa, a w szczególności § 4c ustawy o konflikcie interesów, celowo ignorując orzecznictwo sądów czeskich, jak również ostateczną, wiążącą i wykonalną decyzję władz czeskich dotyczącą przedmiotu postępowania audytowego prowadzącego do przyjęcia zaskarżonych środków.

5. Zarzut piąty, zgodnie z którym pozwana dopuściła się również błędu w wykładni i stosowaniu prawa UE, ponieważ błędnie stwierdziła naruszenie art. 61 rozporządzenia finansowego ²  i nie uwzględniła, że czeskie przepisy dotyczące konfliktu interesów są sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa UE.

¹ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. 2013, L 347, p. 320).

² Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, p. 1).