Sprawa T-1/12: Skarga wniesiona w dniu 2 stycznia 2012 r. - Francja przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.80.20

Akt nienormatywny

Wersja od: 17 marca 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 2 stycznia 2012 r. - Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-1/12)

(2012/C 80/35)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 17 marca 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues i J. Gstalter, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2011) 7808 wersja ostateczna, z dnia 24 października 2011 r., w której Komisja stwierdziła niezgodność z rynkiem wewnętrznym przewidzianej przez władze francuskie pomocy na restrukturyzację SeaFrance SA przyznanej w formie podwyższenia kapitału pożyczki udzielonej SeaFrance przez SNCF.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczy błędnej interpretacji pojęcia pomocy państwa w rozumieniu art. 107 TFUE, skoro Komisja uznała, że rozważny charakter dwóch pożyczek przewidzianych przez SNCF powinien był zostać oceniony łącznie z pomocą na ratunek i restrukturyzację. Zarzut ten dzieli się na dwie części, z których:

– część pierwsza dotyczy faktu, że Komisja błędnie zinterpretowała wyrok Sądu z dnia 15 września 1998 r. w sprawie T-11/95 BP Chemicals przeciwko Komisji (Rec. s. II-3235), a

– część druga, podniesiona pomocniczo, dotyczy faktu, że Komisja błędnie zastosowała rzeczony wyrok Sądu.

2) Zarzut drugi dotyczy błędnej interpretacji pojęcia pomocy państwa w rozumieniu art. 107 TFUE skoro Komisja uznała dodatkowo, że władze francuskie nie wykazały, by ocenione osobno obie pożyczki przewidziane przez SNCF zostały udzielone na zasadach rynkowych. Zarzut ten dzieli się na dwie części, z których:

– część pierwsza dotyczy faktu, że Komisja błędnie wyłączyła stosowanie komunikatu Komisji z dnia 19 stycznia 2008 r. w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych⁽¹⁾, do dwóch pożyczek, których sprawa dotyczy, oraz

– część druga dotyczy faktu, że Komisja błędnie uznała, że aby stopy pożyczek, których dotyczy sprawa, były zgodne z warunkami rynkowymi winny sytuować się na poziomie 14 %.

3) Zarzut trzeci dotyczy naruszeń prawa oraz faktu, że Komisja uznała, że pomoc na restrukturyzację jest niezgodna z art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE interpretowanym w świetle wytycznych dotyczących pomocy na ratowanie i restrukturyzację.

4) Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 345 TFUE, który przewiduje, iż traktaty nie przesądzają w niczym zasad prawa własności w państwach członkowskich.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 14, s. 6.