Sprawa C-897/19 PPU: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r. - postępowanie karne przeciwko I.N.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.222.16

Akt nienormatywny

Wersja od: 6 lipca 2020 r.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovni sud - Chorwacja) - postępowanie karne przeciwko I.N.

(Sprawa C-897/19 PPU) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Porozumienie EOG - Niedyskryminacja - Artykuł 36 - Swobodne świadczenie usług - Zakres stosowania - Umowa między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii dotycząca włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen - Umowa w sprawie procedury przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią - Ekstradycja obywatela Islandii do państwa trzeciego - Ochrona obywateli państwa członkowskiego przed ekstradycją - Brak równoważnej ochrony obywateli innego państwa - Obywatel Islandii, któremu udzielono azylu na podstawie prawa krajowego, zanim uzyskał obywatelstwo islandzkie - Ograniczenie swobodnego przepływu - Uzasadnienie oparte na zapobieganiu bezkarności - Proporcjonalność - Weryfikacja gwarancji określonych w art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej]

język postępowania: chorwacki

(2020/C 222/18)

(Dz.U.UE C z dnia 6 lipca 2020 r.)

Sąd odsyłający

Vrhovni sud

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym I.N.

przy udziale: Ruska Federacija

Sentencja

Prawo Unii, a w szczególności art. 36 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. i art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, a której państwo członkowskie, do którego przemieścił się obywatel państwa członkowskiego Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA), będącego stroną porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, z którym Unia Europejska zawarła umowę o przekazywaniu osób, jest adresatem wniosku o ekstradycję wystosowanego przez państwo trzecie na podstawie Europejskiej konwencji o ekstradycji, podpisanej w Paryżu w dniu 13 grudnia 1957 r., oraz w której przed nabyciem obywatelstwa tego państwa EFTA ów obywatel otrzymał w nim azyl właśnie ze względu na postępowanie karne prowadzone przeciwko niemu w państwie wnioskującym o ekstradycję, właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego powinien zbadać, czy ekstradycja nie naruszy praw przewidzianych w rzeczonym art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych, przy czym fakt otrzymania azylu stanowi szczególnie istotną okoliczność w kontekście tego badania. Przed rozważeniem wykonania wniosku o ekstradycję wezwane państwo członkowskie powinno w każdym wypadku powiadomić rzeczone państwo EFTA i w stosownym wypadku na jego żądanie przekazać mu owego obywatela zgodnie z postanowieniami umowy o przekazywaniu osób, pod warunkiem że rzeczone państwo EFTA jest zgodnie ze swym prawem krajowym właściwe, aby prowadzić przeciwko tej osobie postępowanie związane z czynami popełnionymi poza jego terytorium.

¹ Dz.U. C 45 z 10.2.2020.