Sprawa C-87/19: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 11 grudnia 2019 r. - TV Play Baltic AS v. Lietuvos radijo ir televizijos komisija.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.54.10

Akt nienormatywny

Wersja od: 17 lutego 2020 r.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 11 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas - Litwa) - TV Play Baltic AS/Lietuvos radijo ir televizijos komisija

(Sprawa C-87/19) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Dyrektywa 2002/21/WE (dyrektywa ramowa) - Artykuł 2 lit. m) - Udostępnianie sieci łączności elektronicznej - Pojęcie - Dyrektywa 2002/22/WE (dyrektywa o usłudze powszechnej) - Artykuł 31 ust. 1 - Obowiązek transmitowania określonych kanałów radiowych lub telewizyjnych - Operator oferujący pakiet kanałów drogą satelitarną - Uzasadnione obowiązki rozpowszechniania - Warunki - Artykuł 56 TFUE - Proporcjonalność)

Język postępowania: litewski

(2020/C 54/12)

(Dz.U.UE C z dnia 17 lutego 2020 r.)

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TV Play Baltic AS

Strona pozwana: Lietuvos radijo ir televizijos komisja

przy udziale: Lietuvos nacionalinis radijas ir televizija VšĮ

Sentencja

1) Artykuł 2 lit. m) dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) należy interpretować w ten sposób, że działalność polegająca na retransmitowaniu programów telewizyjnych za pomocą sieci satelitarnych należących do osób trzecich nie wchodzi w zakres pojęcia "udostępnianie sieci łączności elektronicznej" w rozumieniu tego przepisu.

2) Artykuł 31 ust. 1 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwa członkowskie nałożyły obowiązek nadawania programu telewizyjnego na przedsiębiorstwa, które za pośrednictwem sieci satelitarnych będących własnością osób trzecich retransmitują programy telewizyjne chronione systemem warunkowego dostępu i oferują swoim klientom pakiety programów telewizyjnych.

3) Artykuł 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwa członkowskie nakładały obowiązek bezpłatnego rozpowszechniania kanału telewizyjnego na przedsiębiorstwa, które poprzez sieci satelitarne należące do osób trzecich retransmitują programy telewizyjne chronione systemem warunkowego dostępu i oferują swoim klientom pakiety programów telewizyjnych, z zastrzeżeniem - po pierwsze - że znacznej liczbie lub znacznemu odsetkowi użytkowników końcowych wszystkich środków rozpowszechniania programów telewizyjnych ów obowiązek rozpowszechniania umożliwia dostęp do kanału korzystającego z tego obowiązku i - po drugie - że uwzględni się rozmieszczenie geograficzne użytkowników końcowych usług świadczonych przez operatora, na którego nałożono ten obowiązek rozpowszechniania, okoliczność, że operator ten retransmituje rzeczony kanał bez kodowania i że rzeczony kanał jest dostępny bezpłatnie przez Internet, a także poprzez naziemną sieć telewizyjną, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.

¹ Dz.U. C 155 z 6.5.2019.