Sprawa C-86/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 9 grudnia 2014 r. w sprawie T-92/10 Ferriera Valsabbia i Valsabbia Investimenti/Komisja, wniesione w dniu 20 lutego 2015 r. przez Ferriera Valsabbia SpA i Valsabbia Investimenti SpA.
Dz.U.UE.C.2015.146.19
Akt nieocenianyOdwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 9 grudnia 2014 r. w sprawie T-92/10 Ferriera Valsabbia i Valsabbia Investimenti/Komisja, wniesione w dniu 20 lutego 2015 r. przez Ferriera Valsabbia SpA i Valsabbia Investimenti SpA
(Sprawa C-86/15 P)
(2015/C 146/28)
(Dz.U.UE C z dnia 4 maja 2015 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie: Ferriera Valsabbia SpA i Valsabbia Investimenti SpA (przedstawiciele: D.M. Fosselard, adwokat, D. Slater, Solicitor, i A. Duron, adwokat)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszące odwołanie podnoszą następujące zarzuty na jego poparcie:
W zarzucie pierwszym wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył art. 10 rozporządzenia nr 773/2004 1 . W szczególności Sąd stwierdził, że Komisja była uprawniona do ponownego wydania decyzji zaskarżonej w postępowaniu w pierwszej instancji (zwanej dalej "decyzją") bez konieczności wysłania wcześniej nowego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów.
W zarzucie drugim wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył art. 14 rozporządzenia nr 773/2004, przyjmując, że Komisja była uprawniona do ponownego wydania decyzji na podstawie przepisów rozporządzenia nr 1/2003 2 bez umożliwienia przedstawicielom państw członkowskich bezpośredniego wysłuchania przedsiębiorstw.
W zarzucie trzecim wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył zasadę kolegialności. Sąd stwierdził, że Komisja była uprawniona do wydania decyzji w postępowaniu, w którym kolegium nie przyjęło całej decyzji w tym samym czasie, ale zamiast tego w dwóch częściach w dwóch różnych momentach, zakładając, że te dwie części stanowią razem pełną decyzję.
W zarzucie czwartym wnoszące odwołanie wskazują na naruszenie art. 47 karty praw podstawowych, interpretowanego w świetle art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, polegające na tym, że Sąd naruszył prawo wnoszących odwołanie do rozpatrzenia ich sprawy w rozsądnym terminie. W szczególności minęły około trzy lata pomiędzy zamknięciem pisemnego etapu postępowania i decyzją Sądu otwierającą etap ustny. Takie opóźnienie stanowi naruszenie przewidzianego w art. 47 karty prawa do skutecznego środka prawnego oraz prawa do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie. Naruszenie art. 47 karty w niniejszej sprawie jest szczególnie poważne w obliczu faktu, że wnoszące odwołanie musiały czekać ponad 14 lat, aby sąd (Sąd) rozpatrzył sprawę co do istoty, zważywszy, że pierwsza decyzja Komisji została unieważniona ze względów proceduralnych po przeprowadzeniu postępowania trwającego około siedem lat.
W zarzucie piątym wnoszące odwołanie wskazują na naruszenie art. 65 traktatu EWWiS. W szczególności wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd nie uwzględnił szczególnego kontekstu traktatu EWWiS i obowiązków dotyczących ujawnienia informacji oraz niedyskryminacji, nałożonych na przedsiębiorstwa w związku z tym traktatem, co doprowadziło do błędnego zastosowania orzecznictwa Trybunału dotyczącego pojęcia kartelu. Wnoszące odwołanie podnoszą, że powtórzona w czasie publikacja wykazów cen niedostosowanych do cen ustalonych w ramach kartelu spowodowała zawieszenie kartelu, którego celem było zdaniem Sądu ustalenie cen minimalnych. Niemniej jednak Sąd stwierdził, że konieczne było dalsze publicznie zdystansowanie się od kartelu.
W zarzucie szóstym wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył art. 47 karty, interpretowany w świetle art. 6 konwencji, stwierdzając, że czas trwania postępowania administracyjnego (to znaczy postępowania przed Komisją Europejską) nie był nadmierny w rozumieniu powyższych przepisów. W niniejszej sprawie postępowanie administracyjne trwało łącznie prawie 54 miesiące, wliczając postępowanie wstępne i późniejsze postępowanie w sprawie ponownego przyjęcia decyzji. Poza tym ponad dwa lata, które Komisja potrzebowała na ponowne wydanie decyzji, wydają się nadmierne. Powody wymienione przez Sąd w celu uzasadnienia czasu trwania postępowania w sprawie ponownego przyjęcia decyzji są niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne, a poza tym naruszają w oczywisty sposób wcześniejsze orzecznictwo Sądu.
W zarzucie siódmym wnoszące odwołanie wskazują na naruszenie art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 i zasady równego traktowania. W szczególności Komisja podzieliła w niniejszej sprawie przedsiębiorstwa na grupy w celu ustalenia podstawowej kwoty grzywny, która miała być zastosowana do każdego przedsiębiorstwa, dążąc - jak wynika z zaskarżonej decyzji - do zachowania stosunku proporcjonalności pomiędzy średnim udziałem w rynku każdej z grup i podstawową kwotą grzywny nałożoną na pojedyncze przedsiębiorstwa należące do danej grupy. Chociaż Sąd później przyznał, że Komisja zaniżyła średni udział w rynku jednej z tych grup, co skutkowało tym, że stosunek proporcjonalności, który Komisja zamierzała utrzymać, nie został osiągnięty, to nie uznał on, że konieczne było przywrócenie tego stosunku.