Sprawa C-83/22, Tuk Tuk Travel: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 września 2023 r. - RTG v. Tuk Tuk Travel S.L.
Dz.U.UE.C.2023.488
Akt nienormatywnyWyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 września 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 5 de Cartagena - Hiszpania) - RTG/Tuk Tuk Travel S.L.
[Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa (UE) 2015/2302 - Artykuł 5 - Imprezy turystyczne i powiązane usługi turystyczne - Rozwiązanie umowy o udział w imprezie turystycznej - Nieuniknione i nadzwyczajne okoliczności - Pandemia COVID-19 - Prawo do rozwiązania umowy - Żądanie pełnego zwrotu - Obowiązek informowania ciążący na organizatorze imprez turystycznych - Artykuł 12 - Stosowanie zasad dyspozycyjności i spójności ustanowionych w prawie krajowym - Skuteczna ochrona konsumentów - Badanie z urzędu przez sąd krajowy - Przesłanki]
(C/2023/488)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2023 r.)
Sąd odsyłający
Juzgado de Primera Instancia no 5 de Cartagena
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: RTG
Strona pozwana: Tuk Tuk Travel S.L.
Sentencja
1) Artykuł 5 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniającej rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającej dyrektywę Rady 90/314/EWG,
należy interpretować w ten sposób, że:
nakłada on na organizatora imprez turystycznych obowiązek poinformowania podróżnego o przysługującym mu prawie do rozwiązania umowy, o którym mowa w art. 12 ust. 2 tej dyrektywy. Nie można zatem podważyć ważności art. 5 ust. 1 wspomnianej dyrektywy w świetle art. 169 ust. 1 i art. 169 ust. 2 lit. a) TFUE w związku z art. 114 ust. 3 TFUE na tej podstawie, że przepis ten nie przewiduje poinformowania podróżnego o przysługującym mu prawie do rozwiązania umowy, o którym mowa w art. 12 ust. 2 tej dyrektywy.
2) Artykuł 12 ust. 2 dyrektywy 2015/2302
należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowego prawa procesowego ustanawiających zasady dyspozycyjności i spójności, zgodnie z którymi w przypadku gdy rozwiązanie umowy o udział w imprezie turystycznej spełnia przesłanki określone w tym przepisie, a dany podróżny występuje do sądu krajowego z roszczeniem zwrotu niższym od pełnego zwrotu kosztów, sąd ten nie może z urzędu zasądzić temu podróżnemu pełnego zwrotu kosztów, o ile przepisy te nie wykluczają możliwości, by wspomniany sąd poinformował z urzędu tego podróżnego o przysługującym mu prawie do pełnego zwrotu kosztów i umożliwił mu dochodzenie tego prawa przed tym sądem.