Sprawa C-829/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Paris (Francja) w dniu 27 grudnia 2018 r. - Crédit Logement SA / OE.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.82.18/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 4 marca 2019 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Paris (Francja) w dniu 27 grudnia 2018 r. - Crédit Logement SA / OE

(Sprawa C-829/18)

Język postępowania: francuski

(2019/C 82/20)

(Dz.U.UE C z dnia 4 marca 2019 r.)

Sąd odsyłający

Tribunal de grande instance de Paris

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Crédit Logement SA

Strona pozwana: OE

Pytania prejudycjalne

1) Czy dyrektywę 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. ¹  i zasadę skuteczności prawa [Unii] należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one zastosowaniu przepisu prawa wewnętrznego zakazującego sędziemu dokonania oceny, czy warunek umowy zawartej z podmiotem gospodarczym ma nieuczciwy charakter, w sytuacji gdy zawodowy poręczyciel udzielający zabezpieczenia wykonania umowy poinformował dłużnika będącego konsumentem o tym, że zamierza dokonać płatności, a konsument nie poinformował tego poręczyciela o tym, jakie zarzuty należy podnieść?

2) Czy zawarta w treści umowy wzmianka o tym, że ryzyko kursowe spoczywa na kredytobiorcy, uzupełniona harmonogramem spłat, sprawia, że warunek umowy staje się "jasny i zrozumiały" w rozumieniu dyrektywy, mimo braku symulacji przedstawiających różne scenariusze kształtowania się kursu walutowego, w tym także te niekorzystne?

3) Czy ciężar udowodnienia faktu przekazania konsumentowi informacji niezbędnych do zapewnienia, aby dany warunek umowy był jasny i zrozumiały oraz ciężar udowodnienia faktu, że rzeczony warunek umowy jest jasny i zrozumiały spoczywa na podmiocie gospodarczym czy na konsumencie?

4) Czy w wypadku uznania przez sąd, że postanowienia od 1.2.1 do 1.2.9 i 2.8 umowy są nieuczciwe, ponieważ nie zostały one zredagowane w sposób wystarczająco jasny i zrozumiały, za niezawarte w umowie należy uznać wszystkie warunki finansowe, w tym klauzulę określającą oprocentowanie, względnie czy za niezawarte w tej umowie należy uznać jedynie postanowienia dotyczące zmienności stopy oprocentowania i klauzulę określającą walutę, pozostawiając jako obowiązującą stałą stopę oprocentowania i walutę EUR, czy wreszcie należy zastosować jeszcze inne rozwiązanie?

5) Czy w ramach analizy powyższego zagadnienia sąd powinien upewnić się, że orzeczona sankcja jest skuteczna, proporcjonalna i odstraszająca?

¹ Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29).