Sprawa C-8/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Spetsializiran nakazatelen sad (Bułgaria) w dniu 7 stycznia 2019 r. - postępowanie karne przeciwko RH.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.93.35

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 marca 2019 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Spetsializiran nakazatelen sad (Bułgaria) w dniu 7 stycznia 2019 r. - postępowanie karne przeciwko RH

(Sprawa C-8/19)

Język postępowania: bułgarski

(2019/C 93/46)

(Dz.U.UE C z dnia 11 marca 2019 r.)

Sąd odsyłający

Spetsializiran nakazatelen sad

Strona w postępowaniu głównym

RH

Pytania prejudycjalne

1) Czy wykładnia ustawodawstwa krajowego, a mianowicie art. 489 ust. 2 Nakazatelno protsesualen kodeks, nakładająca na sąd odsyłający obowiązek orzeczenia bezpośrednio w przedmiocie zgodności z prawem tymczasowego aresztowania w ramach postępowania karnego - zamiast oczekiwać na udzielenie odpowiedzi przez Trybunał, podczas gdy sąd ten skierował do Trybunału wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczący zgodności z prawem tego aresztowania - jest zgodna z art. 267 TFUE i art. 47 akapit drugi karty [praw podstawowych Unii Europejskiej?]

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

2)

a) Ze względu na motyw 16 zdanie ostatnie dyrektywy 2016/343 ¹  - czy sąd krajowy powinien dokonać wykładni prawa krajowego w ten sposób, że przed rozstrzygnięciem w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania ma on obowiązek "sprawdzić, czy istnieje materiał dowodowy [...], który wystarcza do uzasadnienia danej decyzji"[?]

b) Czy gdy w ramach kontroli sądowej dotyczącej przedłużenia tymczasowego aresztowania obrońca oskarżonego w sposób uargumentowany i poważny kwestionuje samo istnienie wystarczającego "obciążającego materiału dowodowego", sąd krajowy powinien udzielić odpowiedzi, zgodnie z przewidzianym w art. 47 akapit pierwszy karty wymogiem dotyczącym skutecznego środka prawnego[?]

c) Czy sąd krajowy narusza art. 4 [dyrektywy 2016/343] w związku z art. 3 [tej dyrektywy], interpretowany w wyroku [z dnia 19 września 2018 r., Milev (C-310/18 PPU, EU:C:2018:732)], gdy uzasadnia orzeczenie dotyczące przedłużenia tymczasowego aresztowania, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka odnoszącym się do art. 5 ust. 1 lit. c) [europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności], i stwierdza samo istnienie dowodów na poparcie oskarżenia, które ze względu na swój charakter "mogą przekonać neutralnego i obiektywnego obserwatora, że dana osoba mogła popełnić przestępstwo", oraz do art. 5 ust. 4 tej konwencji, a w szczególności skutecznie i faktycznie orzekając w przedmiocie zarzutów obrońcy oskarżonego dotyczących zgodności tymczasowego aresztowania z prawem[?].

¹ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym, Dz.U. 2016, L 65, s. 1.