Sprawa C-8/12: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Toscana (Włochy) w dniu 2 stycznia 2012 r. - Cristian Rainone i in. przeciwko Ministero dell’Interno i in.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.73.21

Akt nienormatywny

Wersja od: 10 marca 2012 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Toscana (Włochy) w dniu 2 stycznia 2012 r. - Cristian Rainone i in. przeciwko Ministero dell'Interno i in.

(Sprawa C-8/12)

(2012/C 73/37)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 10 marca 2012 r.)

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale per la Toscana

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Cristian Rainone, Orentino Viviani, Miriam Befani

Strona pozwana: Ministero dell'Interno, Questura di Prato i Questura di Firenze

Pytania prejudycjalne

1) Czy art. 43 i 49 traktatu WE należy interpretować w ten sposób, że zasadniczo stoją one na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, takim jak art. 88 włoskiej T.U.L.P.S., na mocy którego "zezwolenie na prowadzenie zakładów może zostać udzielone wyłącznie koncesjonariuszowi lub posiadaczowi zezwolenia wydanego przez ministerstwa lub inne jednostki, dla których ustawa zastrzega prawo do organizacji i zarządzania zakładami, jak również podmiotom upoważnionym przez koncesjonariusza lub posiadacza zezwolenia na mocy tej koncesji lub zezwolenia", oraz art. 2 ust. 2b dekretu ustawodawczego nr 40 z dnia 25 marca 2010 r., przekształconego na mocy ustawy nr 73/2010, na podstawie którego "art. 88 tekstu jednolitego ustaw o bezpieczeństwie publicznym, o którym mowa w dekrecie królewskim nr 773 z dnia 18 czerwca 1931 r. wraz z późniejszymi zmianami, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli określone w nim zezwolenie zostało wydane w stosunku do przedsiębiorstw handlowych prowadzących i przyjmujących publiczne gry z wygranymi pieniężnymi, uznaje się je za skuteczne dopiero po wydaniu właścicielom takich przedsiębiorstw odpowiedniej koncesji na prowadzenie i przyjmowanie gier przez niezależny urząd ds. monopolu państwa przy ministerstwie gospodarki i finansów"?

2) Czy wyżej wymienione art. 43 i 49 traktatu WE należy interpretować w ten sposób, że zasadniczo stoją one na przeszkodzie również przepisom krajowym takim jak art. 38 ust. 2 dekretu ustawodawczego nr 223 z dnia 4 lipca 2006 r., przekształconego przez ustawę nr 248/2006 zgodnie z którym "Artykuł 1 ust. 287 ustawy nr 311 z dnia 30 grudnia 2004 r. przyjmuje następujące brzmienie:

»287. Na mocy decyzji niezależnego urzędu ds. monopolu państwa przy ministerstwie gospodarki i finansów wprowadza się nowe sposoby dystrybucji gier dotyczących wydarzeń innych niż wyścigi konne według następujących kryteriów:

[...] określenie zasad ochrony koncesjonariuszy przyjmujących zakłady o stałych stawkach na wydarzenia inne niż wyścigi konne, uregulowane w rozporządzeniu, o którym mowa w dekrecie ministra gospodarki i finansów nr 111 z dnia 1 marca 2006 r.«".

Powyższe pytanie dotyczy w szczególności tego, że ww. art. 38 ust. 2 przewiduje ogólną tendencję ochrony koncesji wydanych przed zmianą przepisów, szereg ograniczeń i środków, które w rzeczywistości mogłyby doprowadzić do zapewnienia utrzymania wcześniej istniejących pozycji rynkowych, na co wskazują wymogi otwierania nowych punktów sprzedaży w określonej odległości od już wyznaczonych punktów sprzedaży oraz ogólnej interpretacji art. 38 ust. 2 przedstawionej przez niezależny urząd ds. monopolu państwa, który włączył do umów koncesyjnych wyżej wymienioną klauzulę cofnięcia koncesji w przypadku bezpośredniego lub pośredniego prowadzenia zbliżonej działalności transgranicznej;

3) W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, tzn. w przypadku stwierdzenia, że przepisy krajowe, o których mowa w poprzednich uwagach, są zgodne z prawem wspólnotowym - czy art. 49 traktatu WE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku ograniczenia swobody świadczenia usług ze względu na interes ogólny należy zawczasu ustalić, czy ten interes publiczny nie został już w wystarczającej mierze uwzględniony poprzez przepisy prawne, kontrole i weryfikacje, którym usługodawca podlega w państwie, w którym ma siedzibę?

4) W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, na warunkach określonych w poprzednim punkcie - czy przy rozpatrywaniu proporcjonalności takiego ograniczenia sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę, że właściwe przepisy w państwie, w którym usługodawca ma siedzibę, przewidują kontrole równie rygorystyczne co kontrole wprowadzone w państwie świadczenia usługi lub nawet bardziej od nich rygorystyczne?