Sprawa C-75/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 30 listopada 2016 r. w sprawie T-217/15, Fiesta Hotels & Resorts/EUIPO - Residencial Palladium (Palladium Palace Ibiza Resort & Spa), wniesione w dniu 9 lutego 2017 r. przez Fiesta Hotels & Resorts, S.L.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.151.17/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 15 maja 2017 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 30 listopada 2016 r. w sprawie T-217/15, Fiesta Hotels & Resorts/EUIPO - Residencial Palladium (Palladium Palace Ibiza Resort & Spa), wniesione w dniu 9 lutego 2017 r. przez Fiesta Hotels & Resorts, S.L.

(Sprawa C-75/17 P)

Język postępowania: hiszpański

(2017/C 151/23)

(Dz.U.UE C z dnia 15 maja 2017 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Fiesta Hotels & Resorts, S.L. (przedstawiciele: adwokaci J.B. Devaureix i J.C. Erdozain López)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Residencia Palladium S.L.

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie orzeczenia Sądu w sprawie T-217/15 z dnia 30 listopada 2016 r. w całości;

- uwzględnienie w całości żądań przedstawionych w pierwszej instancji;

- obciążenie drugiej strony postępowania i interwenienta kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1. Pierwszy zarzut odwołania dotyczy tego, że w zaskarżonym wyroku naruszono prawo poprzez uznanie, że wskutek art. 8 ust. 4 rozporządzenia Rady nr 207/2009 ¹  z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (zwanego dalej "rozporządzeniem") wymóg posiadania znaczenia "większego niż lokalne" jest spełniony niezależnie od tego, w jakim wymiarze geograficznym właściciel przywołanego znaku towarowego prowadzi działalność. Interpretacja ta pomija dosłowne znaczenie terminu "lokalny", a także cel leżący u podstaw art. 8 ust. 4 rozporządzenia.

Zaskarżone orzeczenie jest obarczone zarzucanym naruszeniem prawa w zakresie, w jakim w chwili określania tego, czy podnoszone niezarejestrowane oznaczenie handlowe ma znaczenie tylko lokalne, czy nie, wzięto pod uwagę dokumenty o skuteczności poza terytorium Hiszpanii.

Ponadto na podstawie okoliczności, że usługi świadczone przez zakład, dla którego oznaczenia używa się znaku towarowego lub nazwy handlowej, są skierowane do odbiorców międzynarodowych, nie można wywodzić, że używanie oznaczenia jest ponadlokalne.

Wniosek, który wyciągnięto w wyroku w odniesieniu do wymogu znaczenia "nie tylko lokalnego" narusza bowiem cel art. 8 ust. 4 rozporządzenia. I tak w wyroku tym uznano, że wymóg ten zastosowany do nazwy handlowej, na którą się powołano w sprzeciwie dotyczącym zgłoszenia unijnego znaku towarowego, nie zależy od lokalnego znaczenia zakładu, który jej używa, ale od "rozproszonego pochodzenia geograficznego jego klienteli lub od renomy, którą cieszy się wśród odbiorców na szczeblu krajowym, a nawet międzynarodowym". Poprzez to stwierdzenie wyrok wychodzi poza ograniczony cel art. 8 ust. 4 rozporządzenia, jako że umożliwia łatwy dowód na przekroczenie ściśle lokalnego znaczenia poprzez powołanie się na zwykłe używanie niezarejestrowanego oznaczenia w Internecie lub - przy uwzględnieniu okoliczności rozpatrywanego przypadku - międzynarodowy charakter gości, którzy zatrzymują się w rozpatrywanym zakładzie.

2. W ramach drugiego zarzutu odwołania podnosi się, że w wyroku naruszono prawo poprzez uznanie, iż wskutek art. 8 ust. 4 rozporządzenia w związku z art. 9 ust. 1 lit. d) Ley 17/2001, de 7 de diciembre, de Marcas (ustawy 17/2001 z dnia 7 grudnia 2001 r. o znakach towarowych), obowiązującej w Hiszpanii, nie jest wymagane, by przywołane niezarejestrowane oznaczenie było powszechnie znane, choć przeważająca część orzecznictwa dotyczącego tej kwestii w Hiszpanii wychodzi dokładnie z przeciwnego założenia, to znaczy, że wymagane jest nie tylko używanie powoływanego oznaczenia, ale także to, by wspomniane używanie było powszechnie znane na znaczącej części terytorium Hiszpanii.

3. Trzeci zarzut odwołania opiera się na tym, że w zaskarżonym wyroku naruszono prawo poprzez uznanie, iż spełnione są przesłanki art. 8 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, na podstawie wyroku LAGUIOLE (ust. 37), choć wyrok ten nie ma zastosowania do tego przypadku, gdyż w niniejszej sprawie przedmiotem wykładni jest prawo hiszpańskie, a nie prawo francuskie jak w wyroku LAGUIOLE, i choć strona skarżąca przytoczyła wyroki hiszpańskiego Tribunal Supremo, które wyraźnie zabraniają, by niezarejestrowana nazwa handlowa stanowiła przeszkodę dla używania późniejszego znaku towarowego, przy czym druga strona nie powołała się na hiszpańską ustawę o nieuczciwej konkurencji, która rzekomo obejmuje tę możliwość, czemu strona skarżąca w uzasadniony sposób zaprzeczyła.

4. Wreszcie w czwartym zarzucie odwołania zarzuca się, że w zaskarżonym wyroku naruszono prawo poprzez wykładnię pojęcia "pośrednich znaków towarowych" ukutego zgodnie z hiszpańską ustawą o znakach towarowych, a konkretnie, że zaskarżony wyrok narusza prawo w związku z art. 65 rozporządzenia.

Strona wnosząca odwołanie uważa, że zaskarżony wyrok narusza prawo, ponieważ wspomniany art. 65 rozporządzenia nie stoi sensu stricto na przeszkodzie badaniu kwestii prawnej, która się pojawia w świetle argumentacji prawnej przedstawionej przez strony. Wbrew temu, co stwierdzono w wyroku, strona skarżąca nie zmierza do zmiany podstawy faktycznej, którą Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę w chwili wydawania decyzji, lecz tylko do wskazania podstawy prawnej, która uwidacznia naruszenie prawa wynikające z decyzji EUIPO będącej przedmiotem skargi.

Wnosząca odwołanie przywołuje zasadę iura novit curia, stanowiącą, że sąd w chwili wydawania orzeczenia musi stosować normy prawne, które uważa za właściwe, jak też zmienić podstawę prawną, na której opierają się roszczenia stron, o ile rozstrzygnięcie jest zgodne z stanem faktycznym i prawnym przedstawionym przez strony sporu i niezmieniona pozostaje przytoczona podstawa roszczenia ani nie przekształca to problemu w inny odmienny problem. W tym znaczeniu Sąd powinien był przeprowadzić ocenę argumentacji wnoszącej odwołanie, jako że nieuczynienie tego było ograniczeniem jej prawa do obrony i pozbawieniem jej praw wynikających z rejestracji.

¹ Dz.U. 2009, L 78, s. 1.