Sprawa C-671/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 17 grudnia 2013 r. - VI "Indeliu ir investiciju draudimas" i Nemaniunas.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.71.9/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 8 marca 2014 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukšćiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 17 grudnia 2013 r. - V Į "Indėlių ir investicijų draudimas" i Nemaniūnas

(Sprawa C-671/13)

(2014/C 71/16)

Język postępowania: litewski

(Dz.U.UE C z dnia 8 marca 2014 r.)

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukš čiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: V Į "Indėlių ir investicijų draudimas" i Virgilijus Vidutis Nemaniūnas

Druga strona postępowania: Vitoldas Guliavičius i bank "Snoras", w likwidacji

Pytania prejudycjalne

1) Czy art. 7 ust. 2 dyrektywy 94/19 ¹ w związku z załącznikiem I pkt 12 do tej dyrektywy należy rozumieć i interpretować w ten sposób, że jeżeli państwo członkowskie wyłącza możliwość korzystania z gwarancji przez deponentów instytucji kredytowej posiadających wyemitowane przez nią papiery wartościowe (świadectwa depozytowe), wyłączenie to może zostać zastosowane jedynie w wypadkach gdy rzeczone świadectwa depozytowe posiadają wszystkie cechy instrumentu finansowego w rozumieniu dyrektywy 2004/39 ² (z uwzględnieniem również innych aktów prawa Unii, przykładowo rozporządzenia nr 25/2.009 Europejskiego Banku Centralnego) w tym zbywalność na rynku wtórnym?

2) Czy jeżeli dane państwo członkowskie postanawia transponować dyrektywy 94/19 i 97/9 ³ do prawa krajowego w sposób taki, iż systemy ochrony deponentów i inwestorów są ustanowione w tym samym akcie ustawodawczym (ustawie), art. 7 ust. 2 dyrektywy 94/19 w związku z załącznikiem I pkt 12 do tej dyrektywy oraz art. 2 ust. 2 dyrektywy 97/9 należy, w świetle art. 2 ust. 3 dyrektywy 97/9, rozumieć i interpretować w ten sposób, że posiadacze świadectw depozytowych i obligacji nie mogą nie być objęci żadnym z systemów ochrony (gwarancji) dla celów rzeczonych dyrektyw?

3) Czy w świetle okoliczności, iż zgodnie z przepisami krajowymi żaden z możliwych systemów ochrony przewidzianych w dyrektywach 94/19 i 97/19 nie ma zastosowania do posiadaczy świadectw depozytowych i obligacji wyemitowanych przez instytucję kredytową:

a) art. 3 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 (w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2009/14) i art. 10 ust. 1 dyrektywy 94/19 oraz art. 1 ust. 1 tejże dyrektywy definiujący pojęcie depozytu są jasne, szczegółowe, bezwarunkowe i tworzą prawa podmiotowe w stopniu wystarczającym dla umożliwienia jednostkom powoływania się na nie przed sądem krajowym na poparcie swych powództw o rekompensatę względem utworzonego przez państwo organu gwarancyjnego odpowiedzialnego za zapłatę rzeczonej rekompensaty?

b) art. 2 ust. 2 i art. 4 ust. 1 dyrektywy 97/9 są jasne, szczegółowe, bezwarunkowe i tworzą prawa podmiotowe w stopniu wystarczającym dla umożliwienia jednostkom powoływania się na nie przed sądem krajowym na poparcie swych powództw o rekompensatę względem utworzonego przez państwo organu gwarancyjnego odpowiedzialnego za zapłatę rzeczonej rekompensaty?

c) w wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytania 3 lit. a) i 3 lit. b), który z dwóch możliwych systemów ochrony powinien wybrać sąd krajowy w celu rozstrzygnięcia sporu pomiędzy jednostką i instytucją kredytową, w którym uczestniczy utworzony przez państwo organ gwarancyjny odpowiedzialny za zarządzanie systemami ochrony deponentów i inwestorów?

4) Czy art. 2 ust 2 i art. 4 ust. 2 dyrektywy 97/9 (w związku z załącznikiem I do rzeczonej dyrektywy) należy rozumieć i interpretować w ten sposób, że przepisy te stoją na przeszkodzie uregulowaniom krajowym wedle których system rekompensat dla inwestorów nie ma zastosowania do inwestorów posiadających papiery wartościowe wyemitowane przez instytucję kredytową z uwagi na rodzaj instrumentów finansowych (papiery wartościowe) i ze względu na okoliczność, że ubezpieczony podmiot (instytucja kredytowa) nie przeniósł ani nie wykorzystał środków finansowych lub papierów wartościowych inwestorów bez ich zgody? Czy w ramach interpretacji wspomnianych przepisów dyrektywy 97/9 w zakresie ochrony inwestorów znaczenie ma okoliczność, że instytucja kredytowa, która wyemitowała papiery wartościowe - emitent jest jednocześnie podmiotem przechowującym te instrumenty finansowe (pośrednikiem) i że zainwestowane środki finansowe nie są wyodrębnione względem innych środków finansowych jakimi dysponuje instytucja kredytowa?

¹ Dyrektywa 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. L 135, s. 5).

² Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz.U. L 145, s. 1).

³ Dyrektywa 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów (Dz.U. L 84, s. 22).