Sprawa C-66/12: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2012 r. - Rada Unii Europejskiej przeciwko Komisji Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.118.14/3

Akt nienormatywny

Wersja od: 21 kwietnia 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2012 r. - Rada Unii Europejskiej przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-66/12)

(2012/C 118/23)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 21 kwietnia 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciel: M. Bauer i J. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

– Tytułem głównym, stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 TFUE, komunikatu Komisji COM(2011) 829 wersja ostateczna z dnia 24 listopada 2011 r., ponieważ odmówiła ona w nim ostatecznie przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednich wniosków w oparciu o art. 10 załącznika XI do regulaminu pracowniczego a także stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 TFUE, wniosku Komisji w sprawie rozporządzenia Rady dostosowującego ze skutkiem od dnia 1 lipca 2011 r. wynagrodzenia i emerytury urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej oraz współczynniki korygujące stosowane względem tych wynagrodzeń i emerytur, oraz

– pomocniczo stwierdzenie, na podstawie art. 265 TFUE, naruszenia traktatów z tego względu, że strona pozwana nie przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednich wniosków w oparciu o art. 10 załącznika XI do regulaminu pracowniczego;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie pierwszego żądania skargi dotyczącego stwierdzenia nieważności komunikatu Komisji z dnia 24 listopada 2011 r. Rada podnosi jedyny zarzut dotyczący naruszenia art. 10 załącznika XI do regulaminu pracowniczego w związku z art. 13 ust. 2 zdanie drugie TUE i art. 241 TFUE. Rada podnosi, że stanowisko Komisji, zgodnie z którym nie występuje ciężkie i nagłe pogorszenie sytuacji gospodarczej i społecznej w ramach Unii jest obarczone kilkoma błędami: Komisja nie uwzględniła wszystkich obiektywnych, dostępnych i istotnych danych oraz błędnie zakwalifikowała niektóre dane, na których oparła swą analizę. Zważywszy, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie C-40/10 (pkt 79), "wykonanie kompetencji [przedstawienia odpowiednich wniosków] nadanej Komisji w art. 10 [załącznika XI] stanowi jedynie przysługujące tej instytucji uprawnienie", omawiane błędy w kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, które mają charakter oczywistych błędów w ocenie, sprawiają, że odmowa przedstawienia przez Komisję odpowiednich wniosków na tej podstawie jest niezgodna z prawem. Poprzez tę odmowę Komisja również naruszyła swój obowiązek lojalnej współpracy (art. 13 ust. 2 TUE).

Drugie żądanie skargi dotyczy stwierdzenia nieważności wniosku w sprawie rozporządzenia dostosowującego wynagrodzenia i emerytury urzędników według "zwykłej metody" zatwierdzonej w art. 3 załącznika XI do regulaminu pracowniczego. Rada utrzymuje, że omawiany wniosek stanowi akt wywołujący skutki prawne z tego względu, że zgodnie z pkt 71 ww. wyroku w sprawie C-40/10 "w ramach wspomnianego art. 3 załącznika XI Rada nie może odwoływać się do zakresu swobodnego uznania wykraczającego poza kryteria określone w tym przepisie". W związku z przedstawieniem wniosku opartego na zastosowaniu "zwykłej metody" zamiast wniosku w oparciu o klauzulę odstępstwa określoną w art. 10 załącznika XI, Komisja pozbawiła Parlament Europejski i Radę możliwości skorzystania z ich swobody uznania w odniesieniu do kryteriów omawianej klauzuli odstępstwa. Omawiany wybór obarczony jest takimi samymi błędami jak stanowisko Komisji zawarte w komunikacie z dnia 24 listopada 2011 r., zgodnie z którym nie występuje ciężkie i nagłe pogorszenie sytuacji gospodarczej i społecznej w ramach Unii. Ponadto Rada podnosi, że poprzez przedstawienie wniosku dotyczącego dostosowania wynagrodzeń według "zwykłej metody", Komisja również uchybiła swemu obowiązkowi lojalnej współpracy (art. 13 ust. 2 TUE).

Wreszcie pomocniczo Rada utrzymuje, że w wypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości miał nie uznać komunikatu Komisji z dnia 24 listopada 2011 r. za zajęcie przez Komisję stanowiska w rozumieniu art. 265 ust. 2 TFUE, Komisja uchybiła swemu obowiązkowi, wynikającemu z art. 241 TFUE w związku z art. 10 załącznika XI do regulaminu pracowniczego, w wykładni dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości w ww. wyroku w sprawie C-40/10 (pkt 79), przedstawienia wniosku na tej podstawie.