Sprawa C-651/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 25 września 2015 r. w sprawie T-360/13, Verein zur Wahrung von Einsatz und Nutzung von Chromtrioxid und anderen Chrom-VI-verbindungen in der Oberflächentechnik eV i in./Komisja Europejska, wniesione w dniu 4 grudnia 2015 r. przez Verein zur Wahrung von Einsatz und Nutzung von Chromtrioxid und anderen Chrom-VI-verbindungen in der Oberflächentechnik eV (VECCO), Adolf Krämer GmbH & Co. KG, AgO Argentum GmbH i in.
Dz.U.UE.C.2016.78.4
Akt nieocenianyOdwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 25 września 2015 r. w sprawie T-360/13, Verein zur Wahrung von Einsatz und Nutzung von Chromtrioxid und anderen Chrom-VI-verbindungen in der Oberflächentechnik eV i in./Komisja Europejska, wniesione w dniu 4 grudnia 2015 r. przez Verein zur Wahrung von Einsatz und Nutzung von Chromtrioxid und anderen Chrom-VI-verbindungen in der Oberflächentechnik eV (VECCO), Adolf Krämer GmbH & Co. KG, AgO Argentum GmbH i in.
(Sprawa C-651/15 P)
(2016/C 078/05)
(Dz.U.UE C z dnia 29 lutego 2016 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie: Verein zur Wahrung von Einsatz und Nutzung von Chromtrioxid und anderen Chrom-VI-verbindungen in der Oberflächentechnik eV (VECCO), Adolf Krämer GmbH & Co. KG, AgO Argentum GmbH i in. (przedstawiciele: C. Mereu, adwokat, J. Beck, solicitor)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), Assogalvanica, Ecometal, Comité européen des traitements de surfaces (CETS) i in.
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszące odwołanie podnoszą następujące argumenty:
Pierwszy zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, gdy uznał, że dyrektywa 98/24 1 oraz dyrektywa 2004/37 2 nie są konkretnymi przepisami prawnymi UE, w rozumieniu art. 58 ust. 2 REACH 3 , które ustalają minimalne wymagania pozwalające zapewnić, że ryzyko dla zdrowia ludzkiego wynikające z użycia tritlenku chromu w sektorach powlekania powierzchni i galwanizacji jest objęte właściwą kontrolą.
W ramach przedstawionego rozumowania Sąd dokonuje wykładni art. 58 ust. 2 REACH w sposób, który jest sprzeczny zarówno z jasnym sformułowaniem i celem tego przepisu, jak również ze sposobem, w jaki należy interpretować przepisy dyrektywy 98/24 oraz dyrektywy 2004/37. Tak więc, Sąd naruszył prawo, gdy po pierwsze uznał, że zwolnienie przewidziane w art. 58 ust. 2 REACH stosuje się do "substancji", a nie do "zastosowań", gdy po drugie podzielił trzystopniowy test przewidziany w art. 58 ust. 2 i nie zbadał w istocie trzeciej części testu ("właściwa kontrola ryzyka") i gdy po trzecie stwierdził, że w szczególności z uwagi na brak dopuszczalnej wartości narażenia zawodowego dyrektywy 98/24 i 2004/37 nie ustalają minimalnych wymagań związanych z kontrolą ryzyka wynikającego z użycia tritlenku chromu w sektorach powlekania powierzchni i galwanizacji.
Drugi zarzut odwołania: zawarte w zaskarżonym wyroku stwierdzenia dotyczące zakresu uznania przysługującego Komisji są błędne:
Jeśli pierwszy zarzut odwołania zostanie uwzględniony, stwierdzenie Sądu, że Komisja prawidłowo skorzystała z przysługującego jej zakresu uznania w zakresie przyznania zwolnienia na podstawie art. 58 ust.2 REACH, jest błędne.
Trzeci zarzut odwołania: niedokonanie prawidłowej oceny zarzutu pierwszego oraz części drugiej zarzutu czwartego:
Jeśli pierwszy zarzut odwołania zostanie uwzględniony, rozumowanie zawarte w pkt 68-69 i 84-85 zaskarżonego wyroku jest wadliwe, w związku z czym należy ponownie zbadać zarzut pierwszy oraz część drugą zarzutu czwartego.