Sprawa C-649/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 24 września 2015 r. w sprawie T-674/11 TV2/Danmark A/S/Komisja Europejska, wniesione w dniu 3 grudnia 2015 r. przez TV2/Danmark A/S.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.48.23

Akt nieoceniany

Wersja od: 8 lutego 2016 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 24 września 2015 r. w sprawie T-674/11 TV2/Danmark A/S/Komisja Europejska, wniesione w dniu 3 grudnia 2015 r. przez TV2/Danmark A/S

(Sprawa C-649/15 P)

Język postępowania: duński

(2016/C 048/29)

(Dz.U.UE C z dnia 8 lutego 2016 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: TV2/Danmark A/S (przedstawiciel: O. Koktvedgaard, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Danii, Viasat Broadcasting UK Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

1. Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd uwzględnił w nim argumenty podniesione przez Komisję odnośnie głównego żądania TV2, wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej, że badane środki stanowią pomoc państwa wchodzącą w zakres zastosowania art. 107 ust. 1 TFEU. Tytułem ewentualnym - przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania.

2. Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd uwzględnił w nim argumenty podniesione przez Komisję odnośnie żądania podniesionego przez TV2 tytułem ewentualnym, wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej, że wpływy z opłat abonamentowych, które w latach 1997-2002 były przekazywane TV2, a następnie przekazywane dalej jej ośrodkom regionalnym TV2, stanowiły pomoc państwa dla TV. Tytułem ewentualnym - przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania.

3. Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd nakazał TV2 poniesienie własnych kosztów oraz pokrycie trzech czwartych kosztów poniesionych przez Komisję nakazanie Komisji pokrycia kosztów poniesionych przez TV2 w związku z postępowaniem w obu instancjach. W przypadku przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi, część rozstrzygnięcia o kosztach odpowiadająca części sprawy przekazanej do ponownego rozpoznania powinno zostać wydana przez Sąd.

Zarzuty i główne argumenty

1. TV2 twierdzi, że ta część zaskarżonego wyroku, w której Sąd nie uwzględnił pierwszego z zarzutów TV2 i, co za tym idzie, podniesionego przez nią żądania głównego, jest sprzeczna z zawartym w art. 107 ust. 1 TFUE pojęciem pomocy państwa, a wydając to rozstrzygnięcie Sąd dopuścił się naruszenia prawa. TV2 opiera to twierdzenie na następujących argumentach:

- Sąd dopuścił się błędu, odmawiając w zaskarżonym wyroku uznania, iż sprawowana przez Rigsrevisionen (duńską krajową izbę kontroli) kontrola spełnia w wystarczającym stopniu czwartą z przesłanek Altmark; ocena ta została oparta na wąskim i literalnym zastosowaniu zawartego w tej przesłance wymogu porównania ponoszonych kosztów;

- wbrew temu, co stwierdził Sąd w zaskarżonym wyroku, szczególny charakter zobowiązań TV2 z zakresu usług publicznych i zastosowanie wstecz przesłanek Altmark prowadzi do powstania sytuacji, w której należałoby przyjąć celowościową wykładnię tej przesłanki: zob. zasada określona w wyroku Sądu z dnia 12 lutego 2008 BUPA, T-289/ 03, ECLI:EU:T:2008:29 i in.;

- sprawowana przez Rigsrevisionen na bieżąco kontrola tego, czy TV2 była prawidłowo zarządzanym pod względem gospodarczym przedsiębiorstwem, zapewniała realizację podstawowego celu czwartej z przesłanek Altmark i dlatego, a w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy i przy przyjęciu celowościowej wykładni tej przesłanki, spełniała w wystarczającym stopniu tę przesłankę.

2. TV2 twierdzi następnie, że Sąd nie uwzględniając w przeprowadzonej w zaskarżonym wyroku analizie istoty sprawy części drugiej zarzutu podniesionego przez nią tytułem ewentualnym dopuścił się naruszenia prawa, gdyż było to sprzeczne z podstawowymi zasadami procesowymi. TV2 opiera to twierdzenie na następujących argumentach:

- Komisja w odpowiedzi na skargę stwierdziła, że zgadza się z TV2 w kwestii tego, iż wpływy z opłat abonamentowych, które TV2 przekazywała w latach 1997-2002 swym ośrodkom regionalnym, nie stanowią pomocy państwa na rzecz TV2. Tak więc Sąd, wydając rozstrzygnięcie ultra petita w zakresie, w jakim rozpatrzył i oddalił część drugą skargi podniesionej przez TV2 tytułem żądania ewentualnego, dopuścił się naruszenia prawa;

- Sąd wydał następnie rozstrzygnięcie co do istoty sprawy opierając się na swej własnej argumentacji. Względy przedstawione przezeń w pkt 165-174 zaskarżonego wyroku nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron pod żadnym względem; nie można ich też odnaleźć w spornej decyzji, a wydając takie rozstrzygnięcie Sąd przekroczył granice sprawowanej przezeń kontroli;

- jednocześnie Sąd naruszył zasadę kontradyktoryjności postępowania: zob. art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ oparł on swe rozstrzygnięcie na stwierdzeniach i argumentach, w przedmiocie których strony niniejszego postępowania nie przedstawiły swych uwag.

3. Wreszcie, TV2 twierdzi, że Sąd nie uwzględniając w przeprowadzonej w zaskarżonym wyroku analizie istoty sprawy części drugiej zarzutu podniesionego przez TV2 tytułem ewentualnym (pkt 165-174) dopuścił się naruszenia prawa, gdyż przyjął on niewątpliwie błędną wykładnię prawa duńskiego, która jest sprzeczna z zawartym w art. 107 ust. 1 TFUE pojęciem pomocy państwa. TV2 opiera to twierdzenie na następujących argumentach:

- Sąd przypisuje decydujące znaczenie okoliczności polegającej na tym, że TV2, w celu realizacji części powierzonego jej zadania polegającego na emisji programów regionalnych, musiała korzystać z usług ośrodków regionalnych, przekazując następnie, jako wynagrodzenie z tytułu tych usług, wpływy z opłat abonamentowych. Tego jednoznacznie sprzecznego z duńskim prawem wniosku nie można wyciągnąć na postawie akt sprawy. Z tego względu zostały w istocie spełnione kryteria prawne, jakie można wywieść z pkt 166, 167 i 171 zaskarżonego wyroku;

- w pkt 166 i 167 oraz pierwszym zdaniu pkt 173 zaskarżonego wyroku Sąd powołuje się w ramach oceny pomocy państwa na scenariusz o hipotetycznym charakterze. Scenariusz ten jest nie do zrealizowania w praktyce i pozbawiony znaczenia w kontekście oceny pomocy państwa. Rozstrzygającym czynnikiem w przypadku TV2 jest w istocie to, że nie osiągała ona żadnej korzyści gospodarczej z przekazywanych jej wpływów z opłat abonamentowych. Na TV2 spoczywał publicznoprawny obowiązek przekazania tych wpływów ośrodkom regionalnym i w praktyce wywiązała się ona z tego obowiązku. Z tego względu wydane przez Sąd rozstrzygnięcie jest sprzeczne z zawartym w art. 107 ust. 1 TFUE pojęciem pomocy państwa.