Sprawa C-626/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 września 2013 r. w sprawach połączonych T-373/10, T-374/10, T-382/10 i T-402/10 Villeroy & Boch Austria GmbH i in. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 29 listopada 2013 r. przez Villeroy & Boch Austria GmbH.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.39.12/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 8 lutego 2014 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 września 2013 r. w sprawach połączonych T-373/10, T-374/10, T-382/10 i T-402/10 Villeroy & Boch Austria GmbH i in. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 29 listopada 2013 r. przez Villeroy & Boch Austria GmbH

(Sprawa C-626/13 P)

(2014/C 39/18)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 8 lutego 2014 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Villeroy & Boch Austria GmbH (przedstawiciele: A Reidlinger i J. Weichbrodt, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

– uchylenie wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 września 2013 r. w sprawach połączonych T-373/10, T-374/10, T-382/10 i T-402/10 w zakresie, w jakim oddala on skargę i dotyczy wnoszącej odwołanie;

– posiłkowo, stwierdzenie nieważności części art. 1 decyzji drugiej strony postępowania C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 lipca 2010 r. w brzmieniu ustalonym zaskarżonym wyrokiem, w zakresie, w jakim dotyczy on wnoszącej odwołanie;

– posiłkowo, obniżenie w odpowiedni sposób kwoty grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie w art. 2 decyzji z dnia 23 lipca 2010 r.;

– także posiłkowo, odesłanie sprawy do Sądu w celu ponownego jej rozstrzygnięcia;

– obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1) W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie utrzymuje, że oceny Sądu odnoszące się do istnienia domniemanego naruszenia w Austrii są błędne pod względem prawnym. Według wnoszącej odwołanie Sąd oparł swój wyrok na twierdzeniach i uzasadnieniu, które nie były wcześniej przedmiotem zaskarżonej decyzji ani zarzutów. Ponadto wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że pominął lub błędnie przedstawił niektóre z podniesionych przez nią argumentów.

2) W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie twierdzi, że Sad dokonał kwalifikacji prawnej szeregu praktyk jako jednolitego, złożonego i ciągłego naruszenia (single, complex and continuous infringement), podczas gdy praktyki te były niezależne zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym. Taka kwalifikacja nie jest uzasadniona ze względu na brak komplementarnego charakteru zbadanych łącznie praktyk. Według wnoszącej odwołanie pojęcie prawne jednolitego, złożonego i ciągłego naruszenia - w świetle zastosowanego przez Sąd podejścia - narusza zasadę sprawiedliwego procesu.

3) W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył prawo, dokonując tzw. "lekkiej kontroli" (light review) i twierdzi, że nie wykonał on należycie swych kompetencji kontrolnych, a tym samym nie zapewnił poszanowania przyznanej w prawie Unii gwarancji ochrony prawnej.

4) Wreszcie w ramach zarzutu czwartego wnosząca odwołanie podnosi, że potwierdzona przez Sąd grzywna jest w każdym razie nieproporcjonalna. Zważywszy na fakt, że niektóre okoliczności obciążające nie zostały uwzględnione przez Sąd i że inne okoliczności obciążające także nie powinny być zostać uwzględnione z uwagi na błędne pod względem prawnym uzasadnienie, nie można uznać za proporcjonalne ani dopuszczalne utrzymania maksymalnej sankcji prawnej nałożonej przez Sąd (czyli 10 % obrotu grupy przedsiębiorstw). Ponieważ większość okoliczności faktycznych przedstawionych w celu wykazania naruszenia okazała się nieprawdziwa, nie można uznać - zważywszy na oczywisty brak dowodów i związku przyczynowego, a także brak możliwości przypisania badanych praktyk - że popełnione zostało trwające 10 lat jednolite, złożone i ciągłe naruszenie, w odniesieniu do trzech grup produktów, w sześciu różnych państwach, ale, co najwyżej, że zaistniały pojedyncze naruszenia o zasięgu lokalnym, a takie naruszenia w żadnym wypadku nie usprawiedliwiają wymierzenia tak dotkliwej sankcji. W rozpatrywanej sprawie nie można mówić o zaistnieniu ciężkiego czy bardzo ciężkiego naruszenia, czego Sąd nie wziął pod uwagę, naruszając w ten sposób poważnie kryteria oceny, które powinien był zinterpretować.