Sprawa C-621/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) w sprawach połączonych T-353/14 i T-17/15, Włochy/Komisja, wniesione w dniu 25 listopada 2016 r. przez Komisję Europejską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.46.16

Akt nieoceniany

Wersja od: 13 lutego 2017 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) w sprawach połączonych T-353/14 i T-17/15, Włochy/ Komisja, wniesione w dniu 25 listopada 2016 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-621/16 P)

Język postępowania: włoski

(2017/C 046/18)

(Dz.U.UE C z dnia 13 lutego 2017 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Pignataro-Nolin i G. Gattinara, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Republika Włoska, Republika Litewska

Żądania wnoszącego odwołanie

Komisja wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku;

- gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania na to pozwala, oddalenie skargi z pierwszej instancji jako bezzasadnej;

- obciążenie Republiki Włoskiej kosztami niniejszego postępowania i kosztami postępowania w pierwszej instancji;

- obciążenie Republiki Litewskiej jej własnymi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Komisja podnosi cztery zarzuty: 1) naruszenie prawa przy wykładni charakteru prawnego "przepisów ogólnych" mających zastosowanie do konkursów i naruszenie prawa przy wykładni art. 7 ust. 1 załącznika III do Statutu urzędnika Unii Europejskiej (zwanego dalej "statutem") oraz wynikające z tego błędne uzasadnienie; 2) naruszenie prawa i naruszenie obowiązku uzasadnienia przy wykładni art. 1d statutu; 3) naruszenia prawa przy wykładni (co więcej sprzecznej) art. 28 f statutu i przy wykładni kryteriów dotyczących kontroli sądowej przez Sąd; 4) naruszenie prawa przy wykładni art. 2 rozporządzenia nr 1/58 (Dz.U. 17 z dnia 6 października 1958 r., s. 385; wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1, t. 1, s. 5).

1. Zarzut pierwszy dzieli się na cztery części. W części pierwszej Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo przy wykładni charakteru prawnego "przepisów ogólnych" mających zastosowanie do konkursów otwartych (Dz.U. 2014 C 60 A/1), ponieważ zdaniem Komisji wspomniane przepisy ustanawiały nowe i szczególne obowiązki dotyczące przebiegu postępowania konkursowego, których to obowiązków zaskarżone ogłoszenia nie zmieniały. W części drugiej zarzutu pierwszego Komisja twierdzi, że Sąd naruszył prawo przy wykładni art. 7 ust. 1 załącznika III do statutu, zgodnie z którą EPSO nie ma uprawnień regulacyjnych, aby ustanawiać ogólne i abstrakcyjne normy dotyczące systemu językowego organizowanych przez siebie konkursów. Zdaniem Komisji EPSO ma takie uprawnienie. W tym względzie Komisja podnosi również naruszenie obowiązku uzasadnienia, ponieważ w końcowej części pkt 57 zaskarżonego wyroku Sąd zaprzecza sobie, stwierdzając, że EPSO jest jednak uprawnione do oceny potrzeb, również językowych, poszczególnych instytucji przy organizacji różnych konkursów. W części trzeciej zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że Sąd niesłusznie stwierdził, iż "przepisy ogólne" są zwykłym instrumentem mającym informować o kryteriach wyboru drugiego języka w postępowaniach konkursowych organizowanych przez EPSO, gdy tymczasem owe przepisy ustanawiały, ze skutkiem wiążącym, kryteria uzasadniające taki wybór. Wreszcie w części czwartej zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że Sąd błędnie interpretuje charakter i treść zaskarżonych ogłoszeń w ten sposób, że w kwestii systemu językowego ogłoszenia są źródłem nowych i szczególnych obowiązków, naruszając tym samym również obowiązek uzasadnienia przy oddaleniu podniesionego przez Komisję zarzutu niedopuszczalności; zdaniem Komisja zaskarżone ogłoszenia były aktami, których treść jedynie potwierdzała postanowienia zawarte w przepisach ogólnych.

2. Zarzut drugi dzieli się na dwie części. W części pierwszej Komisja podnosi naruszenie prawa przy wykładni art. 1 d statutu, zgodnie z którym ograniczenie wyboru drugiego języka nie musi stanowić dyskryminacji, lecz może być uzasadnione w świetle interesu ogólnego, takiego jak interes służby w zakresie polityki personalnej. W części drugiej Komisja podnosi, że Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia, ponieważ poszukując uzasadnienia ograniczenia wyboru drugiego języka, poprzestał w zaskarżonym wyroku wyłącznie na wzięciu pod uwagę ogłoszeń o konkursach, gdy tymczasem powinien uwzględnić również przepisy ogólne i ich treść.

3. Zarzut trzeci dzieli się na trzy części. W części pierwszej Komisja podnosi, że Sąd nie mógł stwierdzić w zaskarżonym wyroku, bez błędnej wykładni art. 28 f statutu, że wymogi dotyczące umiejętności językowych nie wchodzą w zakres kompetencji kandydatów, o których mowa w art. 27 statutu. W części drugiej Komisja podnosi, że Sąd błędnie określił parametry dokonywanej przez siebie kontroli sądowej, która powinna ograniczać się do oceny oczywistego błędu w ocenie lub arbitralnego traktowania. W części trzeciej Komisja argumentuje, że Sąd przekroczył granice swoich uprawnień, dokonując merytorycznej oceny wyboru, aby nie wprowadzać, oprócz trzech języków wskazanych w ogłoszeniach (angielskiego, francuskiego i niemieckiego) również innych języków, i zastępując w konsekwencji administrację.

4. W zarzucie czwartym odwołania Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo przy wykładni art. 2 rozporządzenia nr 1/58, ponieważ stwierdził, że komunikacja pomiędzy EPSO i kandydatami wchodzi w zakres stosowania tego przepisu, jednak z wyłączeniem jakiejkolwiek możliwości ograniczenia wyboru drugiego języka. Tymczasem możliwość wprowadzenia takiego ograniczenia wynika zdaniem Komisji z art. 1 d ust. 5 i 6 statutu, któremu podlegają również kandydaci w postępowaniu konkursowym.