Sprawa C-621/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 września 2013 r. w sprawie T-258/10 Orange przeciwko Komisji, wniesione w dniu 28 listopada 2013 r. przez Orange, dawniej France Télécom.
Dz.U.UE.C.2014.39.8/3
Akt nienormatywny(Sprawa C-621/13 P)
(2014/C 39/15)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 8 lutego 2014 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Orange, dawniej France Télécom (przedstawiciele: adwokaci H. Viaene i D. Gillet)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Francuska, Département des Hauts-de-Seine, Sequalum SAS
Żądania wnoszącej odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty na poparcie swojego odwołania.
W pierwszej kolejności wnosząca odwołanie uważa, że Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 36 i 53 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości, ponieważ orzekł w niewystarczający i wewnętrznie sprzeczny sposób w przedmiocie zarzutu dotyczącego braku zawodności rynku. Wnosząca odwołanie zarzuca w szczególności Sądowi, że oddalił jej argument, zgodnie z którym projekt THD 92 nie może zostać uznany za usługę w ogólnym interesie gospodarczym z powodu braku zawodności rynku wynikającej z obecności konkurencyjnych operatorów oferujących analogiczne usługi.
W drugiej kolejności wnosząca odwołanie czyni Sądowi zarzut, że naruszył prawo przy ocenie momentu, w którym należy ocenić istnienie takiej zawodności rynku. I tak zdaniem wnoszącej odwołanie zawodność ta powinna zostać oceniona w momencie, w którym zostaje wydany środek mający na celu zaradzenie zawodności rynku.
W trzeciej kolejności wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni pkt 78 Wytycznych 1 , uznając, iż "szczegółowa analiza", jaką należy przeprowadzić w przypadku każdej pomocy państwa planowanej w tradycyjnym obszarze czarnym, nie wymaga wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE.
Wreszcie wnosząca odwołanie uważa, że stwierdzenie dokonane przez Sąd, że obszary, których wewnętrzna stopa zwrotu mieści się między 9 a 10,63 %, nie podlegają rekompensacie, jest ewidentnie nieprawidłowe. Skutki prawne, jakie w opinii Sądu wynikają z tego stwierdzenia, czyli brak nadmiernej rekompensaty i tym samym zgodność rozpatrywanego projektu z trzecim kryterium orzecznictwa wynikającym z wyroku w sprawie Altmark, są zatem błędne.