Sprawa C-617/10: Aklagaren v. Hans Akerberg Fransson (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.114.7/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 kwietnia 2013 r.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 lutego 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Haparanda tingsrätt - Szwecja) - Åklagaren przeciwko Hansowi Åkerbergowi Franssonowi

(Sprawa C-617/10)⁽¹⁾

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Zakres zastosowania - Artykuł 51 - Stosowanie prawa Unii - Ściganie czynów powodujących uszczuplenie zasobów własnych Unii - Artykuł 50 - Zasada ne bis in idem - Uregulowania krajowe przewidujące ściganie za ten sam czyn w dwóch oddzielnych postępowaniach, administracyjnym i karnym - Zgodność)

(2013/C 114/08)

Język postępowania: szwedzki

(Dz.U.UE C z dnia 20 kwietnia 2013 r.)

Sąd odsyłający

Haparanda tingsrätt

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Åklagaren

Strona pozwana: Hans Åkerberg Fransson

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Haparanda tingsrätt - Wykładnia art. 6 TUE i art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Orzecznictwo krajowe wprowadzające wymóg wyraźnej podstawy w europejskiej konwencji praw człowieka lub orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka warunkującej możliwość niezastosowania przepisów krajowych mogących naruszać zasadę ne bis in idem - Uregulowania krajowe, zgodnie z którymi ten sam czyn niezgodny z przepisami podatkowymi może być sankcjonowany zarówno w trybie administracyjnym poprzez dodatkowe zobowiązanie podatkowe, jak w trybie karnym karą pozbawienia wolności - Zgodność z zasadą ne bis in idem systemu krajowego przewidującego sankcje za ten sam czyn zabroniony nakładane w dwóch odrębnych postępowaniach

Sentencja

1) Zasada ne bis in idem ujęta w art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przez państwo członkowskie kolejno sankcji podatkowej i sankcji karnej za ten sam czyn polegający na niedopełnieniu obowiązku przekazania prawidłowych informacji dotyczących podatku od wartości dodanej, pod warunkiem, że pierwsza z tych sankcji nie ma charakteru karnego, co ustalić winien sąd krajowy.

2) Prawo Unii nie reguluje stosunków między europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisaną w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r., a porządkami prawnymi państw członkowskich ani nie określa skutków, jakie sąd krajowy powinien łączyć ze sprzecznością między normą prawa krajowego a prawami chronionymi na mocy tej konwencji.

Prawo Unii stoi na przeszkodzie krajowej praktyce sądowej, która uzależnia obowiązek niezastosowania przez sąd krajowy przepisu sprzecznego z prawem podstawowym chronionym na mocy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej od spełnienia warunku, by sprzeczność ta wynikała w sposób oczywisty z Karty lub z dotyczącego jej orzecznictwa, ponieważ praktyka ta uniemożliwia sądowi krajowemu dokonanie, z ewentualnym udziałem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, kompletnej oceny zgodności owego przepisu krajowego z Kartą.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 72 z 5.3.2011.