Sprawa C-61/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Napoli (Włochy) w dniu 7 lutego 2013 r. - Alba Forni przeciwko Ministero dell’Istruzione, dell’Universita e della Ricerca.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.141.11/3

Akt nienormatywny

Wersja od: 18 maja 2013 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Napoli (Włochy) w dniu 7 lutego 2013 r. - Alba Forni przeciwko Ministero dell'Istruzione, dell'Università e della Ricerca

(Sprawa C-61/13)

(2013/C 141/20)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 18 maja 2013 r.)

Sąd odsyłający

Tribunale di Napoli

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Alba Forni

Druga strona postępowania: Ministero dell'Istruzione, dell'Università e della Ricerca

Pytania prejudycjalne

1) Czy przepisy prawa dotyczące sektora szkolnictwa [zezwalające na zawieranie kolejnych umów na czas określony, bez przerywania ciągłości, z tym samym nauczycielem nieokreśloną ilość razy, również w celu zaspokojenia stałego zapotrzebowania na personel], stanowią środki o skutku równoważnym w rozumieniu klauzuli 5 dyrektywy 1999/70/WE⁽¹⁾?

2) Kiedy należy uznać, że stosunek pracy jest zawarty z "państwem", w rozumieniu klauzuli 5 dyrektywy 1999/70/WE, w szczególności w świetle znaczenia wyrażenia "szczególne gałęzie lub grupy pracowników" i w konsekwencji, iż może uzasadniać skutki inne niż w przypadku stosunku pracy z podmiotem prywatnym?

3) Czy uwzględniając wyjaśnienia, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2000/78/WE⁽²⁾ i art. 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/54/WE⁽³⁾, pojęcie warunków pracy, o którym mowa w klauzuli 4 dyrektywy 1999/70/WE, obejmuje również skutki niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy; w wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie - czy różnica między skutkami normalnie przewidzianymi w prawie krajowym dla niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na czas nieokreślony i na czas określony jest uzasadniona w świetle klauzuli 4?

4) Czy w świetle zasady lojalnej współpracy, zabronione jest, by państwo przedstawiało w postępowaniu dotyczącym wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej krajowe przepisy prawa w sposób celowo niezgodny z prawdą i czy sąd jest zobowiązany - wobec braku innej wykładni prawa krajowego w podobny sposób spełniającej wymogi wynikające z członkostwa w Unii Europejskiej - dokonywać wykładni prawa krajowego w możliwym zakresie zgodnie z wykładnią zaproponowaną przez to państwo?

5) Czy warunki, mające zastosowanie do umowy lub do stosunku pracy, o których mowa w dyrektywie 91/533/EWG⁽⁴⁾, a w szczególności w art. 2 ust. 1 i 2 lit. e), obejmują wskazanie sytuacji, w których umowa o pracę na czas określony może zostać przekształcona w umowę na czas nieokreślony?

6) W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie - czy zmiana z mocą wsteczną ram prawnych w sposób niegwarantujący pracownikowi możliwości dochodzenia swoich praw określonych w dyrektywie lub przestrzegania warunków pracy określonych w dokumencie będącym podstawą zatrudnienia, jest sprzeczna z art. 8 ust. 1 dyrektywy 91/533/EWG i z celami, o których mowa w dyrektywie 91/533/EWG, a w szczególności w motywie drugim?

7) Czy wykładni ogólnych zasad obowiązującego prawa Unii takich jak zasady pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań, "równości broni" stron postępowania, skutecznej ochrony sądowej, dostępu do niezawisłego sądu i bardziej ogólnie rzetelnego procesu, zagwarantowanych w art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (ze zmianami wynikającymi z art. 1 ust. 8 traktatu z Lizbony i do którego odsyła art. 46 Traktatu o Unii Europejskiej) - w związku z art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. oraz z art. 46, 47 i 52 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, przyjętej w Nicei dnia 7 grudnia 2000 r., włączonej do traktatu z Lizbony - należy dokonywać w ten sposób, iż w zakresie stosowania dyrektywy 1999/70/WE stoją one na przeszkodzie ustanowieniu przez państwo włoskie po upływie istotnego okresu czasu (3 lata i sześć miesięcy) przepisu takiego jak art. 9 dekretu ustawy nr 70 z dnia 13 maja 2011 r. zmienionego ustawą nr 106 z dnia 12 lipca 2011 r., który dodał ust. 4-bis w art. 10 dekretu ustawy nr 368/01 mogący zmienić konsekwencje toczących się postępowań działając bezpośrednio na szkodę pracownika z korzyścią dla państwa, jako pracodawcy i eliminując przewidzianą w krajowym porządku prawnym możliwość objęcia sankcją zawierania z nadużyciem kolejnych umów na czas określony?

______

⁽¹⁾ Dyrektywa Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), Dz.U. L 175, s. 43

⁽²⁾ Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, Dz.U. L 303, s. 16

⁽³⁾ Dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana), Dz.U. L 204, s. 23.

⁽⁴⁾ Dyrektywa Rady z dnia 14 października 1991 r. w sprawie obowiązku pracodawcy dotyczącego informowania pracowników o warunkach stosowanych do umowy lub stosunku pracy, Dz.U. L 288, s. 32.