Sprawa C-605/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 września 2013 r. w sprawie T-563/11 Anbouda przeciwko Radzie, wniesione w dniu 25 listopada 2013 r. przez Issama Anboubę.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.45.19/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 15 lutego 2014 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 września 2013 r. w sprawie T-563/11 Anbouda przeciwko Radzie, wniesione w dniu 25 listopada 2013 r. przez Issama Anboubę

(Sprawa C-605/13 P)

(2014/C 45/34)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 15 lutego 2014 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Issam Anbouba (przedstawiciele: adwokaci J.M. Salva i M.A. Bastin)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

– uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (szósta izba) z dnia 13 września 2013 r. w sprawie T-563/11 Issam Anbouba przeciwko Radzie Unii Europejskiej;

– uznanie, że decyzja o umieszczeniu skarżącego w wykazie osób i podmiotów objętych sankcjami ekonomicznymi jest niezgodna z prawem;

– stwierdzenie nieważności decyzji i rozporządzeń zaskarżonych w ramach sprawy T-563/11;

– obciążenie Rady kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania strona skarżąca przywołuje dwa zarzuty.

W pierwszej kolejności, strona skarżąca uważa, że Sąd naruszył prawo, uznając, że Rada - przy braku możności przedstawienia dowodu wspierania reżimu syryjskiego przez skarżącego - właściwie zastosowała domniemanie dotyczące wspierania reżimu syryjskiego przez kierujących głównymi przedsiębiorstwami Syrii. Pierwsza część zarzutu dotyczy braku podstawy prawnej takiego domniemania. Niezmiernie poważny i wiążący charakter środków ograniczających nie pozwala bowiem na ich zastosowanie na podstawie domniemania, którym posłużenie się nie zostało zasadniczo przewidziane w żadnym akcie regulacyjnym. Druga część zarzutu dotyczy nieproporcjonalnego charakteru tego domniemania w stosunku do zamierzonego celu, mianowicie ze względu na jego niezmiernie ogólny charakter. Trzecia część zarzutu dotyczy niewzruszalności tego domniemania. Faktycznie niemożliwe byłoby przedstawienie negatywnego dowodu na brak wspierania reżimu, a dostarczenie pozytywnego dowodu na opozycyjność względem reżimu nie mogłoby być rozsądnie uznane za jedyny sposób ustalenia braku związku z reżimem.

W drugiej kolejności strona skarżąca zarzuca Sądowi, że orzekł przy braku dostarczenia dowodu przez Radę. W ramach pierwszej części drugiego zarzutu strona skarżąca uważa, że Sąd naruszył prawo, po pierwsze, nie przeprowadzając normalnej kontroli zaskarżonych decyzji, a po drugie, orzekając pomimo braku dostarczenia materiału dowodowego przez Radę. W drugiej części zarzutu drugiego strona skarżąca zarzuca Sądowi niewyciągnięcie konsekwencji w zaskarżonym wyroku wobec oczywistego naruszenia zasady kontradyktoryjności i prawa do obrony przysługującego stronie skarżącej. Sąd zwolnił Radę z przedstawienia materiałów dowodowych lub względów uzasadniających niewyjawienie wspomnianych materiałów i uznał, że Rada może oprzeć swoją decyzję na samym domniemaniu, którym jednak nie mogła zasadniczo się posłużyć.