Sprawa C-587/12 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 27 września 2012 r. w sprawie T-257/10 Włochy przeciwko Komisji, wniesione w dniu 13 grudnia 2012 r. przez Republikę Włoską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.63.11/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 2 marca 2013 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 27 września 2012 r. w sprawie T-257/10 Włochy przeciwko Komisji, wniesione w dniu 13 grudnia 2012 r. przez Republikę Włoską

(Sprawa C-587/12 P)

(2013/C 63/18)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 2 marca 2013 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri i P. Gentili, avvocati dello Stato)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

– Uchylenie wyroku z dnia 27 września 2012 r., notyfikowanego w dniu 3 października 2012 r., wydanego przez Sąd w sprawie T-257/10 Republika Włoska przeciwko Komisji, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 264 TFUE, nieważności decyzji Komisji 2010 C(2010) 1711 wersja ostateczna z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie pomocy państwa C 4/2003 (ex NN 102/2002), notyfikowanej pismem z dnia 25 marca 2010 r., nr SG Greffe (2010) D/4224, i w konsekwencji stwierdzenie nieważności tej decyzji;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Republika Włoska podnosi cztery zarzuty.

Po pierwsze, podnosi ona naruszenie art. 108 ust. 2 i 3 TFUE oraz art. 4, 6, 7, 10, 13 i 20 rozporządzenia (WE) nr 659/99⁽¹⁾. Zdaniem tego państwa członkowskiego Sąd popełnił błąd, stwierdzając, że w niniejszym przypadku Komisja mogła wydać nowa decyzję bez otwarcia nowego postępowania dochodzeniowego opartego na kontradyktoryjności przy udziale Republiki Włoskiej i innych zainteresowanych podmiotów.

Po drugie, Republika Włoska podnosi naruszenie art. 296 ust. 2 TFUE i zasady powagi rzeczy osądzonej. Zdaniem tego państwa członkowskiego Sąd powinien był stwierdzić nieważność nowej decyzji Komisji, ponieważ został w niej powtórzona ta sama, błędna analiza, która była podstawą pierwszej decyzji.

W trzeciej kolejności wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE i art. 1 ust. 1 lit. d) oraz art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1998/2006⁽²⁾. Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd popełnił błąd, stwierdzając, że sporne środki nie zaliczają się do środków, które na podstawie tego rozporządzenia nie stanowią pomocy państwa.

Po czwarte, zdaniem wnoszącej odwołanie zaskarżony wyrok jest niezgodny z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/99 i zasadą proporcjonalności, ponieważ Sąd niesłusznie pominął okoliczność, że decyzja Komisji nakazuje odzyskanie korzyści, której w rzeczywistości przedsiębiorstwo nie otrzymało.

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

⁽²⁾ Rorzporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.U. L 379, s. 5).