Sprawa C-564/07: Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii.
Dz.U.UE.C.2008.79.12/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-564/07)
(2008/C 79/22)
(Dz.U.UE C z dnia 29 marca 2008 r.)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Traversa i H. Krämer, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Austrii
Żądania strony skarżącej
– orzeczenie, że
– wymagając, aby wszyscy rzecznicy patentowi, mający legalną siedzibę w innym państwie członkowskim, którzy pragną tymczasowo świadczyć usługi w Austrii, uprzednio wpisali się do specjalnego registru austriackiego, w zakresie, w jakim wpis ten jest uzależniony od wcześniejszego zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia działalności zawodowej,
– poddając rzeczników patentowych, mających legalną siedzibę w innym państwie członkowskim, którzy pragną tymczasowo świadczyć usługi w Austrii, nadzorowi dyscyplinarnemu austriackich organów również w odniesieniu do sankcji za inne zachowania aniżeli poważne naruszenie obowiązków zawodowych,
– uzależniając każde świadczenie usługi przez rzeczników patentowych, mający legalną siedzibę w innym państwie członkowskim, od wcześniejszego zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia działalności zawodowej,
– zobowiązując rzeczników patentowych, mających legalną siedzibę w innym państwie członkowskim, którzy pragną tymczasowo świadczyć usługi w Austrii do włączenia do postępowania dopuszczonego w danym okręgu adwokata, określonego za porozumieniem stron albo wyznaczenia pełnomocnika ds. doręczeń mającego miejsce zamieszkania w Austrii,
Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 49 WE,
– obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 49 WE wymaga nie tylko wyeliminowania wszelkiej dyskryminacji ze względu na obywatelstwo w stosunku do usługodawców z siedzibą w innym państwie członkowskim, lecz również zniesienia jakichkolwiek ograniczeń, nawet gdy obowiązują one bez różnicy zarówno w stosunku do krajowych usługodawców, jak i usługodawców z innych państw członkowskich, jeżeli są w stanie wstrzymać, ograniczyć lub uczynić mniej atrakcyjną działalność usługodawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, gdzie zgodnie z przepisami świadczy on takie same usługi.
Zdaniem Komisji austriackie przepisy dotyczące rzeczników patentowych ograniczają swobodę świadczenia usług w rozumieniu art. 49 WE, zobowiązując rzeczników patentowych, mających legalną siedzibę w innym państwie członkowskim, którzy pragną tymczasowo świadczyć usługi w Austrii, do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia działalności zawodowej, wpisania się do austriackiego rejestru, poddania się nadzorowi dyscyplinarnemu austriackiej izby rzeczników patentowych i w przypadku reprezentacji strony, włączenia do postępowania dopuszczonego w danym okręgu adwokata, określonego za porozumieniem stron.
Wymogi te są w stanie ograniczyć w Austrii tymczasowe świadczenie usług w zakresie obsługi przez rzecznika patentowego przez rzeczników patentowych, mających legalną siedzibę w innym państwie członkowskim, względnie czynią je przynajmniej mniej atrakcyjnym. Przestrzeganie przepisów prawnych zarówno państwa siedziby, jak i państwa członkowskiego miejsca świadczenia usługi stanowi mianowicie dla usługodawcy dodatkowe obciążenie gospodarcze, ponieważ musi on uzyskać informacje na temat przepisów obowiązujących w państwie członkowskim miejsca świadczenia usługi, ponadto zostaje on poddany podwójnemu uregulowaniu, przy w państwie członkowskim miejsca wykonania usługi nie są uwzględniane uregulowania, którym usługodawca jest już poddany w państwie członkowskim swojej siedziby. Przedmiotowe uregulowanie jest również w stanie zniechęcić konsumentów od udzielania zlecenia usługodawcy mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim, ponieważ w porównaniu ze skorzystaniem z usług austriackiego usługobiorcy powoduje to powstanie dodatkowych kosztów.
Środki krajowe, które wstrzymują, ograniczają lub czynią mniej atrakcyjnym wykonywanie gwarantowanych przez traktat swobód podstawowych są zgodne z traktatem tylko wtedy, gdy po pierwsze realizują nadrzędne względy interesu publicznego, po drugie są stosowanie w niedyskryminujący sposób, po trzecie odpowiednio do zapewnienia osiągnięcia zamierzonego celu i po czwarte nie wykraczają poza granice tego, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu. Za nadrzędne względy interesu ogólnego uznawane są przy tym jedynie takie względy, które nie są już chronione przez przepisy, którym usługodawca podlega w państwie członkowskim swojej siedziby.
Komisja jest zdania, że sporne ograniczenia nie są dopuszczalne ani na podstawie wyraźnie przewidzianych w traktacie przepisów ustanawiających wyjątki, ani nie są uzasadnione w świetle utrwalonego orzecznictwa dotyczącego nadrzędnych względów interesu ogólnego. Sporne obowiązki, nałożone na rzeczników patentowych mających siedzibę w innym państwie członkowskim, wykraczają mianowicie ponad to co konieczne dla zrealizowania celów w postaci ochrony konsumenta i zgodnego z prawem przebiegu postępowania.