Sprawa C-553/08 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 15 października 2008 r. w sprawie T-405/05 Powerserv Personalservice GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 16 grudnia 2008 r. przez Powerserv Personalservice GmbH, dawna Manpower Personalservice GmbH.
Dz.U.UE.C.2009.69.19/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-553/08 P)
(2009/C 69/35)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 21 marca 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Powerserv Personalservice GmbH, dawna Manpower Personalservice GmbH (przedstawiciel: adwokat B. Kuchar)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie przez Trybunał zaskarżonego orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T-405/05 i unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego 76059 w odniesieniu do wszystkich towarów i usług;
– uchylenie zaskarżonego orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T-405/05 w zakresie dotyczącym braku dowiedzenia, że wspólnotowy znak towarowy 76059 ma wymagane minimum charakter odróżniający, oraz przekazanie postępowania;
– w każdym razie zobowiązanie przez Trybunał OHIM i właściciela wspólnotowego znaku towarowego do pokrycia kosztów własnych oraz zwrotu kosztów poniesionych przez wnoszącą odwołanie w postępowaniu przed izbą odwoławczą OHIM, Sądem Pierwszej Instancji oraz samym Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsze odwołanie zostało skierowane przeciwko wyrokowi Sądu Pierwszej Instancji, na mocy którego oddalono skargę wnoszącej odwołanie o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (zwanego dalej "OHIM") z dnia 22 lipca 2005 r. w sprawie unieważnienia wspólnotowego znaku towarowego "MANPOWER". Sąd orzekł, że wspólnotowy znak towarowy "MANPOWER" stanowił opis zarejestrowanych towarów i usług jedynie w Zjednoczonym Królestwie, w Irlandii, w Niemczech i w Austrii, i utrzymał w mocy decyzję Izby Odwoławczej, zgodnie z którą w państwach członkowskich, w których sporny znak towarowy miał charakter opisowy, uzyskał on charakter odróżniający w następstwie używania.
W uzasadnieniu odwołania podniesiono naruszenie art. 51 ust. 1 lit. a) i art. 51 ust. 2 w związku z art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.
Wbrew opinii Sądu oznaczenie "MANPOWER" - jak to zostało słusznie stwierdzone przez Izbę Odwoławczą OHIM - ma charakter opisowy w Niderlandach, w Szwecji, w Danii i w Finlandii, jak również we wszystkich pozostałych państwach członkowskich, które przynależały do Wspólnoty przed dniem 1 maja 2004 r. Gdyby Sąd uwzględnił okoliczność, że na podstawie statystkach prowadzonych przez Komisję Europejską 47 % rozpatrywanych osób we Wspólnocie włada językiem angielskim, z pewnością doszedłby do wniosku, że poza Niemcami i Austrią słowny znak towarowy "MANPOWER" ma charakter opisowy również w innych państwach członkowskich Unii, zwłaszcza w Niderlandach, w Szwecji, w Finlandii i w Danii. Również w odniesieniu do innych państw, które były członkami Wspólnoty przed dniem 1 maja 2004 r., Sąd nie uwzględnił faktu, że dzięki powszechnemu obowiązkowi szkolnemu w każdym z tych państw znaczna część ogółu populacji posiada wystarczającą znajomość angielskiego, aby zrozumieć sens należących do podstawowego słownictwa słów takich jak "MAN" i "POWER" i w związku z tym zrozumieć słowo "MANPOWER" jako opis towarów i usług oferowanych przez właściciela tego znaku. Sąd nie przedstawił jednak żadnego uzasadnienia w zakresie twierdzenia, dlaczego osobom spoza Zjednoczonego Królestwa i Irlandii należy odmówić nawet podstawowej znajomości języka angielskiego, natomiast orzekł wbrew swej dotychczasowej linii orzecznictwa, zgodnie z którą należy przyjąć, że ogół populacji spoza Zjednoczonego Królestwa i Irlandii posiada pewną znajomość angielskiego w kontekście postrzegania znaków towarowych.
Co się tyczy dowodu uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania, Sąd naruszył prawo poprzez rozszerzenie właściwego kręgu odbiorców w stosunku do kręgu odbiorców określonego w decyzji Izby Odwoławczej bez dokonania ponownej oceny dowodu przedłożonego na okoliczność posiadania wymaganego minimum charakteru odróżniającego. Nawet gdyby przychylić się do stanowiska Sądu, że powszechna znajomość znaku towarowego powinna była zostać dowiedziona jedynie w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa, Irlandii, Niemiec i Austrii, w związku z rozszerzeniem właściwego kręgu odbiorców Sąd ten powinien był stwierdzić nieważność decyzji Izby Odwoławczej w tym zakresie i przekazać sprawę tej izbie celem ponownego rozpatrzenia. Sąd potwierdził również bez racji opinię Izby Odwoławczej dotyczącą "efektu rozniesienia się" powszechnej znajomości spornego znaku towarowego ze Zjednoczonego Królestwa na Irlandię, chociaż "rozniesienie się" powszechnej znajomości znaku towarowego z jednego państwa na drugie tudzież z jednego towaru lub usługi na inne towary lub usługi nie jest możliwe do przyjęcia.