Sprawa C-552/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 24 listopada 2010 r. w sprawie T-119/06: Usha Martin Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 9 września 2010 r. przez Usha Martin Ltd.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.55.18/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 19 lutego 2011 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 24 listopada 2010 r. w sprawie T-119/06: Usha Martin Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 9 września 2010 r. przez Usha Martin Ltd

(Sprawa C-552/10 P)

(2011/C 55/31)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 19 lutego 2011 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Usha Martin Ltd (przedstawiciel: V. Akritidis, AiKriyópoc, Y. Melin, avocat, E. Petritsi, AiKriyópoc)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

1) uchylenie w całości ww. wyroku Sądu (piąta izba) z dnia 9 września 2010 r. w sprawie T-119/06,

2) uwzględnienie, w wyroku wydanym przez Trybunał:

a) wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 22 grudnia 2005 r. zmieniającej decyzję 1999/572/WE przyjmującą zobowiązania złożone w związku z postępowaniem antydumpingowym dotyczącym przywozu lin i kabli z drutu stalowego, pochodzących między innymi z Indii⁽¹⁾ (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją") w zakresie w jakim dotyczy wnoszącej odwołanie i wycofuje obowiązujące wcześniej zobowiązanie dotyczące ceny minimalnej, oraz

b) wniosku o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 121/2006 z dnia 23 stycznia 2006 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1858/2005 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli, pochodzących między innymi z Indii⁽²⁾ (zwanego dalej "zaskarżonym rozporządzeniem") w zakresie w jakim dotyczy wnoszącej odwołanie i nadaje skuteczność zaskarżonej decyzji, na mocy której wycofano obowiązujące wcześniej zobowiązanie w zakresie ceny minimalnej,

lub tytułem ewentualnym, o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd,

3) obciążenie Rady i Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem, zarówno w zakresie ich własnych kosztów jak I kosztów poniesionych przez wnoszącą odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo w pkt od 44 do 56 zaskarżonego wyroku, w szczególności stwierdzając, że zgodność z prawem decyzji Komisji o wycofaniu przyjęcia zobowiązania nie może zostać samoistnie zakwestionowana na podstawie zasady proporcjonalności, błędnie uznawszy, że: (i) zasady proporcjonalności nie stosuje się do decyzji o wycofaniu zobowiązania, ponieważ taka decyzja jest równoznaczna z nałożenia ceł per se, oraz (ii) jakiekolwiek naruszenie jest samoistnie wystarczające, by spowodować wycofanie bez potrzeby stosowania testu zasady proporcjonalności.

Wnosząca odwołanie podnosi też, że Sąd błędnie ocenił stan faktyczny sprawy i istotnie go zniekształcił stwierdzając, że "bezsporne jest, że skarżąca nie przestrzegała omawianego zobowiązania", w zakresie w jakim wskazane stwierdzenie błędnie zakłada, że wnosząca odwołanie przyznała, że naruszyła zobowiązanie, quod non, w rozumieniu art. 8 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd błędnie uznał, że zgodność z prawem wycofania zobowiązania nie może być podważona na podstawie zasady proporcjonalności w oparciu o to, że jakiekolwiek naruszenie jest wystarczające, by wycofać zobowiązanie lub wiążąc wycofanie środka z nałożeniem cła. W rezultacie, Sąd błędnie uznał, że zasada proporcjonalności nigdy nie znajduje zastosowania przy wycofaniu zobowiązania i nie zastosował kryterium "oczywiście niewłaściwego charakteru" środka, wbrew utrwalonemu orzecznictwu europejskich sądów i wbrew wprowadzającym punktom zaskarżonego wyroku, w szczególności pkt od 44 do 47. Sąd błędnie stwierdził, że wycofanie zobowiązania nie może zostać samoistnie podważone w zakresie jego zgodności z prawem na podstawie ogólnej zasady proporcjonalności. Ponadto, błędnie stwierdzając, że okoliczność braku przestrzegania zobowiązania, oznaczająca naruszenie zobowiązania w rozumieniu art. 8 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, była bezsporna między stronami, Sąd wyraźnie zniekształcił okoliczności faktyczne sprawy, przedstawione mu przez wnoszącą odwołanie, i w związku z tym, naruszył prawo, błędnie oceniając argumenty wnoszącej odwołanie.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 22, s. 54

⁽²⁾ Dz.U. L 222, s. 1