Sprawa C-546/07: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec.
Dz.U.UE.C.2008.64.17
Akt nienormatywny(Sprawa C-546/07)
(2008/C 64/26)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 8 marca 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: E. Traversa i P. Dejmek, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 49 WE i naruszyła klauzulę "standstill" w rozdziale 2 "Swoboda przepływu", pkt 13 załącznika XII, o którym mowa w art. 24 aktu przystąpienia z dnia 16 kwietnia 2003 r.
a) dokonując w swojej praktyce administracyjnej wykładni pojęcia "przedsiębiorstwo drugiej strony" użytego w art. l ust. 1 niemiecko-polskiej umowy międzyrządowej z dnia 31 stycznia 1990 r. o delegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło jako "przedsiębiorstwo niemieckie" i
b) rozszerzając - w oparciu o tzw. klauzulę ochrony rynku - regionalne ograniczenia swobody przepływu pracowników po dniu 16 kwietnia 2003 r., tj. po dniu podpisania traktatu o przystąpieniu Polski do UE;
– Obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
A. Delegowanie polskich pracowników w celu wykonania umów o dzieło w Niemczech zostało uregulowane w umowie z dnia 31 stycznia 1990 r. między rządem Republiki Federalnej Niemiec i rządem Rzeczpospolitej Polski o delegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło. Zgodnie z niemiecką praktyką administracyjną pojęcie "przedsiębiorstwo drugiej strony" użyte w art. 1 ust. 1 tego porozumienia jest interpretowane jako "przedsiębiorstwo niemieckie".
B. Wynika z tego, że tylko niemieckie przedsiębiorstwa mogą zawierać umowy o dzieło na podstawie ww. umowy międzynarodowej. Przedsiębiorstwom innych państw członkowskich, które chciałyby realizować umowy w Niemczech, pozostawałoby zatem jedynie alternatywa utworzenia w Niemczech spółki zależnej. W ten sposób przedsiębiorstwa innych państw członkowskich są powstrzymywane od korzystania z przysługującej im na podstawie art. 49 WE swobody przepływu usług w celu zawierania - na potrzeby realizacji prac na terytorium Republiki Federalnej Niemiec - umów o dzieło z polskimi przedsiębiorstwami na podstawie niemiecko-polskiej umowy międzynarodowej. Chodzi więc zatem o bezpośrednią dyskryminację przedsiębiorstw z innych państw członkowskich niż Niemcy ze względu na przynależność państwową, względnie siedzibę przedsiębiorstwa.
C. Zgodnie z art. 46 WE w zw z art. 55 WE dyskryminujące uregulowania szczególne mogą zostać uzasadnione jedynie przez względy porządku, bezpieczeństwa i zdrowia publicznego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem powoływanie się na przewidziane w art. 46 WE uzasadnienie w postaci względów porządku publicznego wymaga, aby utrzymanie dyskryminującego środka było konieczne dla przeciwstawienia się rzeczywistemu i dostatecznie poważnemu zagrożeniu jednego z podstawowych interesów społecznych.
D. W niniejszym przypadku wymogi te nie są spełnione. Na potrzeby kontroli prawidłowego wykonywania umowy międzynarodowej nie jest konieczne ograniczenie [wykładni] do przedsiębiorstw z siedzibą w Niemczech, ponieważ wszystkie wnioski i tak muszą wpłynąć do organów niemieckich. Jeżeli chodzi o egzekwowanie odpowiedzialności zleceniodawców za opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne i sankcje za naruszenia prawa to kwestie te nie są związane specjalnie z umową międzynarodową dotyczącą umów o dzieło, lecz powstają ogólnie w przypadku świadczenia w Niemczech usług przez przedsiębiorstwa z innych państw członkowskich. Brak jest również wskazówki co do tego, dlaczego otwarcie umowy dwustronnej dla przedsiębiorstw z innych państw członkowskich mogłoby prowadzić do niewłaściwego stosowania lub obejścia przepisów przejściowych traktatu o przystąpieniu. Obawa przed nadużyciem przepisów przejściowym w żadnym wypadku nie wiąże się z powstaniem dostatecznie poważnego zagrożenia porządku lub bezpieczeństwa publicznego, które mogłoby uzasadnić dyskryminujące ograniczenie swobody świadczenia usług.
E. Z brzmienia klauzuli "standstill" w rozdziale 2, pkt 13 załącznika XII, o którym mowa w art. 24 aktu przystąpienia z dnia 16 kwietnia 2003 r. wynika, że klauzula "standstill" ma charakter bezwzględny i zakazuje każdej formy pogorszenia dostępu polskich pracowników wykonujących umowy o dzieło do niemieckiego rynku pacy w porównaniu z sytuacją istniejącą w dniu 16 kwietnia 2003 r. Zgodnie z tzw. klauzulą ochrony rynku, która w praktyce administracyjnej Federalnej Agencji Pracy jest stale stosowana, co do zasady niedopuszczalne są jednak umowy o dzieło, jeżeli miałyby być wykonywane w rejonie agencji, w którym stopa bezrobocia w ostatnich sześciu miesiącach była przeciętnie co najmniej 30 % wyższa aniżeli stopa bezrobocia w Republice Federalnej Niemiec. Zestawienie rejonów agencji objętych zakresem tego uregulowania jest aktualizowane co kwartał. W konsekwencji klauzula ochrony rynku narusza klauzulę "standstill" aktu przystąpienia, ponieważ po dniu 16 kwietnia 2003 r. do zestawienia rejonów agencji, w których umowy o dzieło są niedopuszczalne, dołączone zostały nowe rejony.