Sprawa C-541/22 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 czerwca 2022 r. w sprawie T-523/17, Eleveté Invest Group i in./Komisja i SRB, wniesione w dniu 11 sierpnia 2022 r. przez Araceli García Fernández i in
Dz.U.UE.C.2022.441.5/2
Akt nienormatywnyOdwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 czerwca 2022 r. w sprawie T-523/17, Eleveté Invest Group i in./Komisja i SRB, wniesione w dniu 11 sierpnia 2022 r. przez Araceli García Fernández i in.
(Sprawa C-541/22 P)
(2022/C 441/10)
(Dz.U.UE C z dnia 21 listopada 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Araceli García Fernández, Faustino González Parra, Fernando Luis Treviño de Las Cuevas, Juan Antonio Galán Alcázar, Lucía Palazuelo Vallejo-Nágera, Macon, SA, Marta Espejel García, Memphis Investments Ltd, Pedro Alcántara de la Herrán Matorras, Pedro José de Jesús Benito Trebbau López, Pedro Regalado Cuadrado Martínez, María Rosario Mari Juan Domingo (przedstawiciele: B.M. Cremades Román, J. López Useros, S. Cajal Martín i P. Marrodán Lázaro, abogados)
Druga strona postępowania: Eleveté Invest Group, SL, Antonio Bail Cajal, Carlos Sobrini Marín, Edificios 1326 de l'Hospitalet, SL, Juan José Homs Tapias, Anna María Torras Giro, Marbore 2000, SL, Tristán González del Valle, Komisja Europejska, Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), Królestwo Hiszpanii, Banco Santander, SA
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:
(i) przyjęcie złożonego odwołania, dołączonych do niego dokumentów i argumentów przytoczonych na jego poparcie oraz zapoznanie się z nimi;
(ii) na podstawie art. 256 TFUE, art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 170 regulaminu postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości:
(a) uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu w całości, a pomocniczo uchylenie tego wyroku w części w zakresie wskazanym w pkt III i IV odwołania;
(b) uwzględnienie żądań zgodnie z pkt 219 skargi;
(c) obciążenie SRB i Komisji Europejskiej kosztami postępowania przed Sądem;
(d) obciążenie SRB i Komisji Europejskiej kosztami niniejszego postępowania;
(e) z wyjątkiem kwot wynikających z niniejszego postępowania, powiększonych o odsetki za zwłokę dopiero od dnia wydania wyroku, podwyższenie wszystkich kwot należnych wnoszącym odwołanie o odsetki wyrównawcze naliczane od dnia 23 maja 2017 r. (lub pomocniczo od dnia 7 czerwca 2017 r.) do dnia wydania wyroku oraz o odsetki za zwłokę naliczane od dnia wydania wyroku
(f) przyznanie wnoszącym odwołanie dodatkowego środka ochrony prawnej, jaki sąd uzna za właściwy z prawnego punktu widzenia.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie kwestionują wyrok Sądu w odniesieniu do jego sentencji i jego wszystkich podstaw prawnych w związku z błędami w stosowaniu i wykładni prawa Unii, niewystarczającym i wewnętrznie sprzecznym uzasadnieniem, błędami w kwalifikacji okoliczności faktycznych, błędami w wynikających z nich skutkach prawnych oraz błędną oceną dowodów.
Na poparcie swoich żądań wnoszący odwołanie podnoszą cztery zarzuty.
Zarzut pierwszy dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 1 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010.
W części pierwszej zarzut pierwszy dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 806/2014 w odniesieniu do konieczności zapewnienia płynności, naruszenia obowiązku zachowania poufności oraz wykładni zasady dobrej administracji. W drugiej części zarzut ten dotyczy niewystarczającego uzasadnienia i błędnej wykładni art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 806/2014. W tym względzie wnoszący odwołanie podnoszą, że Banco Popular Español nie był niewypłacalny, a SRB dysponowała łagodniejszymi środkami. W trzeciej części zarzut ten dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 18 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 806/2014.
Zarzut drugi dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 20 rozporządzenia 806/2014. W tym względzie wnoszący odwołanie podnoszą błędy w stosowaniu i wykładni art. 20 ust. 1, 5, 7, 9, 10 i 11. Piąta część zarzutu drugiego dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania prawa dostępu do akt, jako że rozumowanie Sądu jest sprzeczne z postanowieniami Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i Protokołu dodatkowego do europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Część szósta zarzutu drugiego dotyczy naruszeń prawa w odniesieniu do oceny obowiązku uzasadnienia.
Zarzut trzeci dotyczy żądania odszkodowawczego w związku ze stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji wraz z potwierdzeniem skutków.
Zarzut czwarty dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania rozporządzenia 806/2014 w odniesieniu do żądania zapłaty odszkodowania tytułem odpowiedzialności pozaumownej niezależnej od skargi o stwierdzenie nieważności. Część pierwsza zarzutu czwartego zawiera analizę oczywistego błędu popełnionego przez Sąd przy wykładni motywu 116, art. 88 i 91 rozporządzenia 806/2014 oraz art. 339 TFUE poprzez zastosowanie znacznie niższego standardu ochrony, niż standard ustanowiony przez Unię w odniesieniu do restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków. Owa część pierwsza dotyczy również błędnej interpretacji i błędnego zastosowania rozporządzenia 806/2014 wbrew obowiązkowi staranności. Wreszcie, część druga zarzutu czwartego dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 20 ust. 15 i 16 rozporządzenia 806/2014 oraz braku uzasadnionej odpowiedzi.