Sprawa C-541/07: Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej.
Dz.U.UE.C.2008.22.38/1
Akt nienormatywny(Sprawa C-541/07)
(2008/C 22/67)
Język postępowania: grecki
(Dz.U.UE C z dnia 26 stycznia 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: M. Patakia)
Strona pozwana: Republika Grecka
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że zakazując na mocy dekretu ministerstwa transportu z dnia 3 marca 2004 r. nr 12078/1343, interpretowanego na podstawie okólnika z dnia 28 lipca 2004 r. nr 45007/4795 wydanego przez dyrekcję ds. bezpieczeństwa drogowego i środowiska naturalnego, stosowania w ogólny sposób na szybach samochodowych powłok na szyby wyprodukowanych lub sprzedawanych zgodnie z prawem na rynku innych państw członkowskich Unii Europejskiej, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 28 i art. 30 WE;
– obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
1. Po otrzymaniu skargi Komisja zbadała greckie ustawodawstwo zakazujące stosowania powłok na szyby na przedniej szybie pojazdu i w sposób ogólny na szybach samochodowych.
2. Komisja twierdzi, że zakaz nie jest objęty zakresem zastosowania dyrektywy 92/22/EWG zmienionej dyrektywą 2001/92/WE i, w braku harmonizacji na poziomie wspólnotowym, powinien być zbadany w kontekście art. 28 i 30 WE.
3. Taki zakaz stanowi środek o skutku równoważnym do ograniczenia ilościowego w swobodnym przepływie towarów, sprzeczny z art. 28 WE zważywszy, że stanowi przeszkodę w sprzedaży w Grecji takich powłok, które są produkowane i sprzedawane zgodnie z prawem w innych państwach członkowskich.
4. Ponadto Komisja zauważa, że władze greckie nie zdołały przedstawić dostatecznych dowodów świadczących, że środek był uzasadniony i proporcjonalny.
5. W szczególności nie zostało wykazane, że istnieją kryteria pozwalające stwierdzić w toku kontroli, czy omawiane powłoki spełniają określone minimalne wymogi, zgodnie z tym co twierdzą władze greckie.
6. W rezultacie Komisja twierdzi, że omawiane ustawodawstwo stanowi naruszenie art. 28 WE, które nie może być uzasadnione na podstawie art. 30 WE ani nadrzędnymi względami interesu publicznego w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.