Sprawa C-539/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-348/07 Al Aqsa przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 22 listopada 2010 r. przez Stichting Al-Aqsa.
Dz.U.UE.C.2011.46.2/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-539/10 P)
(2011/C 46/03)
Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 12 lutego 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Stichting Al-Aqsa (przedstawiciele: adwokaci A.M. van Eik i M.J.G. Uiterwaal)
Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Królestwo Niderlandów, Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– Uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-348/07 w zakresie, w jakim wnosząca odwołanie podnosi zarzuty i argumenty wymierzone w uzasadnienie tego wyroku i wydanie nowego rozstrzygnięcia, tak że żądania podniesione w pierwszej instancji zostaną uwzględnione wraz z poprawą uzasadnienia zaskarżonego wyroku;
– obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania w obydwu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
1) W swoim wyroku wydanym w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-348/07 Sąd stwierdził, że biorąc pod uwagę, iż Sanctieregeling [Sanctieregeling terrorisme 2003 (ministerialne zarządzenie w sprawach sankcji w dziedzinie terroryzmu z 2003 r.), zwane dalej "Sanctieregeling"], stanowiące podstawę umieszczenia wnoszącej odwołanie w wykazie, zostało uchylone, również orzeczenie wydane w postępowaniu w sprawie zastosowania środków tymczasowych nie stanowi wystarczającej podstawy dla utrzymania wnoszącej odwołanie w wykazie. Wnosząca odwołanie (zwana dalej również "Al-Aqsa") zgadza się z tym uzasadnieniem Sądu.
2) W swoim wyroku Sąd zawarł jednak rozważania prawne, które posłużyły do uznania zarzutów Al-Aqsa za bezzasadne. I tak Sąd stwierdził, że Sanctieregeling w związku z orzeczeniem wydanym w postępowaniu w sprawie zastosowania środków tymczasowych może być uznane za decyzję właściwego organu krajowego zgodnie z definicją zawartą w art. 1 ust. 4 WS [wspólnego stanowiska 2001/931]. Ponadto Sąd stwierdził, że można uznać, iż Al-Aqsa posiadała "wiedzę" w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. k) WS, jak tego wymaga art. 1 ust. 4 rozporządzenia nr 2580/2001(1).
3) Wnosząca odwołanie nie może zgodzić się z tym uzasadnieniem i w związku z tym wnosi niniejsze odwołanie. Zanim przystąpi do przedstawienia zarzutów wnosząca odwołanie odniesie się do kwestii dopuszczalności odwołania.
4) Zarzuty podnoszone przez wnoszącą odwołanie można podsumować w następujący sposób. Po pierwsze Sąd wykroczył poza ramy przysługujących mu uprawnień kontrolnych determinując samodzielnie, jaki dowód należy uznać za decyzję w rozumieniu art. 1 ust. 4 WS (zarzut 1).
5) Ponadto Sąd błędnie orzekł, że Sanctieregeling, czy to łącznie z orzeczeniem wydanym w postępowaniu w sprawie zastosowania środków tymczasowych, czy też samodzielnie, może być uważane za decyzję w rozumieniu art. 1 ust. 4 WS (zarzut 2).
6) W końcu Sąd wykroczył poza ramy przysługujących mu uprawnień dokonując samodzielnie wykładni orzeczenia, w każdym razie popełnił w ramach tej wykładni oczywisty błąd w ocenie (zarzut 3).
7) Al-Aqsa twierdzi więc ostatecznie, że wniesiona przez nią skarga musi zostać uznana za zasadną oraz że stwierdzona musi zostać nieważność zaskarżonych decyzji wraz z poprawą uzasadnienia zaskarżonego wyroku.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzje 2006/379/WE oraz 2006/1008/WE (Dz.U. L 169, s. 58)