Sprawa C-535/06 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 4 października 2006 r. w sprawie T-300/03 Moser Baer India Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 28 grudnia 2006 r. przez Moser Baer India Ltd.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2007.69.3/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 24 marca 2007 r.

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 4 października 2006 r. w sprawie T-300/03 Moser Baer India Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 28 grudnia 2006 r. przez Moser Baer India Ltd

(Sprawa C-535/06 P)

(2007/C 69/06)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 24 marca 2007 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Moser Baer India Ltd (przedstawiciele: K. Adamantopoulos, Δικηγόρος, R. MacLean i J. Branton, Solicitors)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Wspólnot Europejskich oraz Committee of European CD R and DVD+/ R Manufacturers (CECMA)

Żądania wnoszącego odwołanie

– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 października 2006 r. w sprawie T-300/03 Moser Baer India Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej,

– uwzględnienie tego samego żądania, które przedstawiono w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji w sprawie T-300/03 Moser Baer India Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej, to jest żądania stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) 960/2003⁽¹⁾ w zakresie w jakim dotyczy skarżącej,

– obciążenie Rady kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania w sprawie T-300/03 Moser Baer India Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty odwoławcze w odniesieniu do wyroku Sądu Pierwszej Instancji.

Pierwszy zarzut opiera się na naruszeniu przez Sąd Pierwszej Instancji zasad spójności i starannego badania przy ustalaniu wysokości cła wyrównawczego nałożonego przez zaskarżone rozporządzenie na przywóz CD-R do Wspólnoty Europejskiej. W zarzucie tym skarżąca podnosi, że Sąd Pierwszej Instancji nie zastosował się do wspomnianych zasad, gdy potwierdził, że instytucje wspólnotowe działały zgodnie z przepisami prawa klasyfikując wszystkie aktywa wnoszącego odwołanie w ramach kategorii aktywów korzystających z subsydiów podlegających środkom wyrównawczym. Sąd Pierwszej Instancji naruszył w ten sposób wskazane powyżej zasady prawa wspólnotowego.

Drugi zarzut składa się z dwóch części: (i) Sąd Pierwszej Instancji nie dokonał prawidłowej oceny sprzecznych dowodów zawartych w aktach sprawy i w zaskarżonym rozporządzeniu co do decydującego dla ustalenia szkody elementu, tj. cen przywozu indyjskich CD-R w okresie objętym dochodzeniem w zakresie szkody; (ii) przyjęcie przez Sąd Pierwszej Instancji zawartych w zaskarżonym rozporządzeniu ustaleń w zakresie utrzymywanego przez przemysł wspólnotowy poziomu zapasów CD-R stanowiło czynnik potwierdzający ustalenie szkody w zaskarżonym rozporządzeniu.

Trzeci z przedstawionych w odwołaniu zarzutów dotyczy braku należytego uwzględnienia przez Sąd Pierwszej Instancji postanowień art. 8 ust. 7 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego Wspólnoty oraz braku uwzględnienia wpływu czynników niezwiązanych z przywozem CD-R z Indii przy ocenie związku przyczynowego między indyjskim przywozem a szkodą, którą miał ponieść wspólnotowy przemysł CD-R.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 138, str. 1.